[Poezja] Samotność - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

Samotność
Gdy patrzę w niezmierzoną otchłań nocnego nieba
rozświetlonego przez połyskujące w ciemnościach gwiazdy
i ogromną,srebrną kulę ukazującą swe pełne oblicze
rozmyślam o cudownych chwilach przeżytych z tobą
zastanawiam się, czemu nie jest tak jak dawniej
przecież nie stało się nic wielkiego
a ja poczułem jakby ostry sztylet przeszywał na wylot me serce
czemu to się tak musiało skoczyć?
zapomniałem czym jest smutek
może przez to jest on teraz tak wielki
gęsty dym samotności pochłonął mnie w swych objęciach
jak gdyby chciał mi oznajmić, że nic już nie będzie jak dawniej.

Szmaragdowa Wiedźma

o pierwsze brzmi zdecydowanie zbyt prozaicznie jak na poezję.
po drugie... poziom patosu nie do przetrawienia. spróbuj ograniczyć ilość przymiotników, a na pewno twoje wiersze sporo na tym zyskają.

Druid

nie rymuje sie, wiec nie pochwale Grey_Light_Colorz_PDT_15

Louis de Pointe du Lac

"Nowoczesne" wiersze nie muszą mieć rymów, mi się podoba(D.
Ważny przekaz(:
Lepiej byloby?:
Gdy patrzę w niezmierzoną otchłań nocnego nieba
Tak wiele mi teraz potrzeba Grey_Light_Colorz_PDT_01

Czarna Kucharka

Cóż, trudno mi to w ogóle nazwać wierszem. Swój stosunek do twórczości własnej w jednym temacie już określiłam i jest on bardzo wymagający,a ja czepialska.
W wierszu jest tyle patosu, co starczy na kilka epopei narodowych. Wrażenie pogłębia prozaiczność tematu. Całość została ujęta emocjonalnie- nadto emocjonalnie, z kolei słownictwo jest dość proste jak na ten patos, o którym trudno ponownie nie wspomnieć. Odnoszę wrażenie, że autor ma ograniczony zapas słów, a raczej przeciętny, wiersz miał być z kolei napisany bardzo podniośle. Konstrukcja zdań,pytania retoryczne - czy to ma podkreślić ogrom i niesprawiedliwość sercowej tragedii? Jeśli tak, to te środki słabo skomponowane, bo całość raczej przywołuje na myśl kolejny nieudany, niepoważny, nastoletni zawód miłosny, niż faktyczną ranę w sercu. Radzę popracować nad stylistyką - jest coś takiego jak synonim choćby do słów "wielki" i "dawniej".
Przede wszystkim nie lubię wierszy pisanych pod wpływem silnych przeżyć emocjonalnych-zazwyczaj głębia tych przeżyć wątpliwa, a i utwory powstające mają niewielką wartość literacką.

Czarny Mentor

A mi się podoba. Uważam, że jedne z najpiękniejszych wierszy powstają pod wpływem emocji. Sama czasem coś nabazgram i wiem, że te najładniejsze pisze w szale uczuć. Przyznam, że osobiście wole wiersze bez rymów - jakos bardziej mi leżą. Dodam jeszcze, że pesymistyczne wiersze mają w sobie to "coś" , bo jak mówił pewiem poeta rosyjski "Wolę minutę szczęścia od tysiąca dobrych metafor".

Druid

Cień

Dokładnie. Według mnie poezję trzeba czuć, poruszenie duszy jest dużo piękniejsze od talentu i taki wiersz także łatwej "poruszy" czytelnika.

Jednak wiersz niezrównoważony, w niektórych zdaniach tchnie patetyzm, natomiast z innych bije prozaiczność. Trzeba to skleić "klejem poetyki", może trochę cwiczeń albo nauka na innych wierszach pozwoli Ci lepiej łączyć jedno z drugim, aby wyszedł piękny i melodyjny krzyk duszy Grey_Light_Colorz_PDT_15

Czarny Mentor

Dodam jeszcze, że aby napisac o czymś fajny wiersz trzeba wiedzieć o czym się pisze. To znaczy trudno byłoby napisać szczęsliwie zakochanemu wiersz o rozstaniu. No chyba, ze ktos umie. Więc emocje w wierszach jak najbardziej.

Czarna Kucharka

Emocje owszem, ale nie przesiąknięcie emocjami. Co do "szału uczuć" - źle to ujęłam. Owszem,w przypływach natchnienia powstają wspaniałe dzieła. Ale to dotyczy raczej poetów, którzy mają rozeznanie w swoim fachu. Grey_Light_Colorz_PDT_19

Czarny Mentor

Czarna Kucharka

Większość tego nazywa się "grafomania" Grey_Light_Colorz_PDT_50

Czarny Mentor

Jak zwał tak zwał. Ale są tacy, co zostali obdarzeli talentem... Grey_Light_Colorz_PDT_08

Szarość Wieczorna

ja się na poezji nie znam więc nie obraź się. nie podoba mi się.
1.brak nawet szczątkowych rymów(to jeszcze aż tak bardzo mi nie przeszkadza, ale.)
2.bardziej przypomina jakieś myśli niż wiersz
3.mam wrażenie że on był pisany na przymus, byleby coś napisać
4.niektóre fragmenty:np.
przecież nie stało się nic wielkiego
a ja poczułem jakby ostry sztylet przeszywał na wylot me serce
jak dla mnie to samo sobie przeczy. nie wydaje mi się, żeby osoba która się z kimś rozstała, czy coś podobego i jeszcze cierpiała z tego powodu mogłaby powiedzieć "to przecież nic wielkigo"
5. jak tu kilka osób powiedziało-jest przeładowany patosem
ale nie przemuj sie. ja się na tym nie znam Grey_Light_Colorz_PDT_08

Czarny Mentor