[Poezja] Nasze wiersze... - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

Jeden z moich młodych płodów...

Czy potrafisz sobie wyobrazić mnie pośród grona aniołów?
Czy potrafisz zajrzeć w moje oczy, i dostrzec choć odrobine czułości?
Czy uwierzysz, jesli stwierdzę, że jestem w stanie okazać skruchę?

Proszę, nie oceniaj mnie tylko dlatego, że ten jeden, jedyny raz-zabiłam go.
Wiedz, że zasłużył...
Wiedz, że to z miłości...
-do Ciebie.

Bo nie ma rzeczy, której nie zrobiłabym dla Ciebie.
Bo nie ma takiej przeszkody, której nie byłabym w stanie przeskoczyć dla Ciebie.

Nie,nie żałuję, ale przysiąc Ci mogę, że kiedyś odpokutuję.

Wiem, że nie spotkamy sie w niebie.
Czy tym razem mozna to nazwać pechem?

Jesteś w stanie wyobrazić sobie nasze życie-lepszym?
Proszę, butem zgniećmy żale.
Ruszmy się z tego miejsca i zapomnijmy...

Szmaragdowa Wiedźma

poezją trudno to nazwać. w sumie to raczej proza [lekko] poetycka.

Alice in Gothland

Nie zwodzi, "Marchef w butonierce" to jest.

Nie wiadomo co

Sabriel, nie zaciekawiło mnie ani troszkę. Bez obrazy.

Alice in Gothland

Eee, nie jest źle Wink

. Ale faktycznie przypomina bardziej taką poetycką prozę niż wiersz.

Narzeczona wampira

Za to mnie się podoba... miło się czyta.

Nowopowstały

"Atrybuty"

W niskiej postawie zasiadła kreacja
wspaniałomyślnych czynów w ziemskiej oprawie
Tu, przez lekko uchylone drzwi
wbiega beztrosko kreatura złożoności-
poszukującego nienazwanego podmiotu
***
Przez szafę dobiega mię dźwięk
zegara
Znajdującego się w innym wymiarze
logiki
Głuszącego wyrazy ubrane całościowo
Nic nie znaczące
Podczas przypływu już umierającego wsparcia
***
W niedalekiej przyszłości
otwiera się szafa druga
Młody panicz dzierży atrybut męstwa
potrzebny do walki o równowagę
dynamiki i statyczności
Strzepuje z kurzu kolejną rolę,
by potem odnaleźć własny byt
***
Niezliczone są zamysły
Tego, który znając poznaje jeszcze
więcej
Niepojęte są instynkty rozpalające
autorytety przedtem śniące
Nie potrafię zgadnąć kiedy
ONO
wydestyluje odruch
wyraźniejszy, potem czystszy
poprzez przeczące teraźniejszości
prawa

Szmaragdowa Wiedźma

a gdyby tak odrobinę zredukować ilość przymiotników/przyimków...? zawsze razi mnie w poezji ich nadmiar.
poza tym całkiem oryginalnie. bez powielanych schematów, co jest ogromnym plusem. przyzwoicie.

Nowopowstały

Dziękuję za opinię- po raz pierwszy ktoś ocenił mnie w sposób obiektywny.: )

Cień

"Kolorowo?"

jak zielono było na poczatku
tylko śmiech
żadnego płaczu
było genialnie

jak diametralnie się zmieniło
zieleń zastąpiła szarość
w powietrzu smutek
wszystko się zawaliło

jak znowu czerwono
błyszczy namiętność
żyć nie umierać
spotkanie po długiej rozłące

jak teraz juz czarno
dziura w sercu
nigdy nie zszyta
sama się zrosła...

...pozostawiając bliznę głęboką

Narzeczona wampira

Atropinowa panienka

akurat 'genialnie' jest z tej samej grupy co 'diametralnie' i 'żyć nie umierać'. jako element konwencji może być.

wiersz mnie nie zachwycił, ani formą, ani treścią. sam pomysł ze zmieniającymi się barwami świata jest ciekawy, ale warto byłoby nadać mu bardziej wyrafinowane brzmienie.

Mrok

Azile

Azile dziś poczuła swój ból
I nie znalazła powodu,by dalej czekać
Obręcz powoli zaciskała się
I pierwszy raz w życiu opuścił Ją lęk

Wszystkie kartki porwał wiatr
Złamane pióro leżało przy drzwiach...
Cisza-może ona przekona Ich
Gdy w sobie żadnej nie znajdą winy?

''Nie możesz zrobić już nic!"
Błogi uśmiech przywitał matki krzyk...

Azile jeszcze dziś zbudzi się
Jest wszak nocą ,jest wszak dniem
Jest niewiadomą,jest historią
Twoim stygmatem
Moją ciemną stroną?

...
precyzyjnie rozcinam na kawałki
wczuwam się w ich los
w końcu oderwały się
niech żyją z dala i oddzielnie
dosłownością by mnie zabiły

nie dziwią się
spełniły swoją rolę
sentymentu się wyzbyłem
dzięki tobie

tak bardzo bym chciał...
niewyśnione tajemnice
których mi oszczędzono
nic, pusto mi beze mnie

więc rozcinam
świtem spodziewaj się mnie
szeleszcząco zapakowany
niewłaściwej szukam żyły

Byłem

Wyszeptałaś wtedy mi
Że tylko będzie tak...
Dopóki prószy śnieg

Senny spoglądałem więc w okno..
Chwile mijały a ja obserwowałem te płatki...
Odurzony jej zapachem

Było cieplej niż moje myśli zdołałyby poczuć wcześniej to
Na parę chwil znikał śnieg
A wtedy zaklęciami znów go przywołałem
Bo wiem, że dopóki prószy
Jestem tu...

Nowopowstały

Środek nocy, wybiegła z domu,
zostawila wszystko, nie mówiąc nikomu.
Nieprzotmnie, na oślep brnęła do przodu,
nie chcąc czuć paranoi, ludzkiego chłodu.
Szukała miłości, prawdy, akceptacji,
wciąż się myliła, wciąż nie miała racji.
Przestała wierzyć, pogrzebała marzenia,
w tyle zostawiła wszystkie swe wspomnienia.
Dotknięta, zraniona,zduszona, poniżona,
ze swych uczuć bez reszty ograbiona.
Nie miała siły krzyczeć,nie miała siły walczyć,
niezdarnie na granicy obłedu zaczęła tańczyć.
W jej oczach zgasł nadziei blask,
karetka nie przyjechała na czas...

La Figlia Della Tempesta

Strasznie banalne rymy, na dodatek niektóre na siłę (np. ostatnie dwie linijki.

Rymowanie jest ryzykowne, nawet bardzo.