Samobójstwo - Gotyk-Forum.pl

+NecromanTesss+

Sam gest, Bello, był swego rodzaju nietaktem, zwłaszcza w odbiorze nastolatki. Młody pacjent/klient dzieli w podobnej sytuacji świat - i to bardzo ostro - na "swoich" i "obcych", a każdą taką interwencję, do tego podjętą bez porozumienia (a nawet wbrew niemu) traktuje jako "pertraktację z wrogiem". Poza tym, tak jak lekarza obowiązuje tajemnica lekarska, jak księdza - tajemnica spowiedzi - tak psychologa obowiązuje dyskrecja. Oczywiście, gdy pacjent/klient psychologa jest niepełnoletni, pełne milczenie wobec rodziców jest kwestią dyskusyjną [choć nie dla mnie akurat], trzeba jednak wyjaśnić taką konieczność i umieć się odpowiednio zachować, a tak - nawet po czasie nie zmieniłam zdania - ta kobieta nie potrafiła. Z kolei inna "specjalistka" najpierw uraczyła mnie serią testów psychologicznych sprzed wieku, w tym przestarzałymi sprawdzianami inteligencji i nie tylko nie odpowiedziała mi, po co to robi, ale też zignorowała mnie jako człowieka - na każdą moją nadzieję, że w końcu pogadam po ludzku, odpowiadała kolejną karteczka, wykresem, testem. Przyjmijmy, że miałam pecha. Ale można się zastanowić, czy psycholog to takie skuteczne wyjście, kiedy prawdziwą zdolność do empatii i pomocy ma w ogóle niewiele osób, a mnóstwo osób kończących psychologię chce tylko dobrze zarabiać i/lub bawić się ludzkimi emocjami?

Jasność

Nie będę odnosiła się do żadnego z postów, bo i po co? Uważam, że potrzebna jest ogromna odwaga, by samobójstwo popełnić, albo całkowicie zryta psychika (niekoniecznie choroba psychiczna.!) Naprawdę irytuje mnie gadanie młodych panienek, które chcą sie zabić, bo maja 'mało cool rodziców", jak ktoś wspomniał wcześniej. Nie chcę czynić tutaj z siebie cierpiętnicy jakiejś, ani przytaczać szczegółów mojego życia (wegetacji?). Jakże często powtarzam sobie, że "inni mają gorzej", powoli zaczynając w to wątpić. A jestem tutaj tylko dlatego, że brak mi odwagi i na wskroś przesiąknięta jestem ciekawością odnośnie tego co będzie, jak już zacznie sie dziać lepiej..

Louis de Pointe du Lac

W tym roku myśli samobójcze "przewinęły" mi się tylko może trzy razy(chwilowo)-to sukces(w porównaniu z latami poprzednimi), odsunąłem na bok moje problemy(miłosne) i cieszę się tym jakich mam ludzi wokół siebie i robię to, co lubię, a nie myślę o tym czego nie mam, tylko cieszę się tym jaki jestem i jak mnie odbierają ludzie i jak akceptują tą moją innośc-powiedzmy.
Czekam (obserwuję) na moje szczęście na które oczekuję, chyba już latami, ale wierzę, że jest ta, która na mnie czeka.
Życie jest zbyt piękne, aby chcieć je zakończyć val-coverem(czy jak inaczej się to pisze-nie wiem). walkowerem Smile

Pewnego typu osoby mają w sobie jakby zakodowaną chęć odejścia, ale człowiek jest taką istatą, które może kształtować swoje wnętrze, nie niszcząc swojej wrażliwości(aby nie stać się robotem), aby czekać na swoje spełnienie.

Ciemność

Hm.. no ja to pewnie mam zakorzenione myśli samobójcze.
Cofając się wstecz i przypominając sobie co robiłam..
To chyba nie żałuję tych "młodych, głupich, nieudanych prób".
Nie wiem czy cieszę się, że próby pozostały tylko próbami. Przypominając sobie pewną sytuację nie odczuwam ulgi, że mam przyjaciółkę dzięki, której żyję. Jednakże cieszę się, że mam kogoś kto jest zawsze przy mnie, bo gdyby nie to to zapewne byłabym kaleką.
Na chwilę obecną nie mam myśli samobójczych. Uporałam się z pewnymi sprawami, pogodziłam ze śmiercią przyjaciela, wybaczyłam pewnej osobie "coś". I jest lepiej.. No i wiele zrozumiałam dzięki kursom Grey_Light_Colorz_PDT_08

Louis de Pointe du Lac

No to przed snem coś mnie ucieszy.
Ważne, aby spojrzeć na wszystko z innego punktu widzenia.

Mrok

Z czasem na wszystko patrzy się inaczej. Jak sobie pomyślę, że w gimnazjum nachodziły mnie myśli samobójcze to mi się śmiać chce. Nie widziałem sensu w swoim życiu. Na szczęście byłem na tyle...dojrzały(?) by stwierdzić, że jeszcze tyle życia przede mną i że pewnie jeszcze znajdę sens w życiu. Gdyby nie to to pewnie podciąłabym sobie żyły siedząc samotnie w pokoja, a rodzce przyszliby dopiero następnego dnia, bo spędzali i nadal spędzają ze mną bardzo mało czasu i mało się interesują co robię.

Jeśli ktoś nie ma naprawedę poważnych problemów, nie biją go rodzice, nie jest molestowany, czy inna poważana rzecz to samobójstwo, bo "nie mam po co żyć" wydaje mi się głupotą. Dobrze jednak pamiętam, że mając 16 lat taki powód wydaje się wystarczajcy.

Z czasem każdy znajdzie jakiś powód by żyć. Najoczywistrza wydaje się miłość. Samobójstwo, bo chłopak/dziewczyna mnie rzuciłaa to też moim zdaniem głupota. Chociaż ostatnio też miałem myśli samobójcze z tego powodu. Jednak trzeba żyć dalej. No właściwie nie trzeba, ale warto, bo nie wiemy co może nas spotkać za kilka miesięcy.

Zachód Słońca

Podpisuje sie pod postem MartwegoLosu tylko ze podobna sytuacja u mnie się zdarzyła rok temu;P Próbowałem popełnić(nie śmiejcie sie proszę Grey_Light_Colorz_PDT_09

)seppuku tylko że gdy nóż był przy brzuchu to stchórzyłem i postanowiłem podciąć sobie żyły co też dzięki Opatrzności nie wyszło bo nie starczyło mi na to odwagi swą drogą i sie ciesze że to były nieudane próby...tak to wyglądało u mnie.

Aksamitna Mgiełka

Ciemność

Hm.. osobiście miałam poważniejsze sytuację, ale nie chcę ich opisywać. Ważnie, że są ludzie, którzy dochodzą do jakiś pozytywnych wniosków. Chociaż myśli samobójcze nie biorą się z niczego, nie wolno ich ignorować, a też szybko nie mijają.

Jasność

No tak, "próba samobójcza" rzeczywiście jest nadużywana. Często ot tak, dla szpanu bądź zwrócenia na siebie w idiotyczny sposób uwagi stajemy na parapecie, czy na oczach znajomych chcemy łykać tabletki przeciwbólowe. -.- To jest moim zdaniem śmieszne, naprawdę zabawne i ogromnie infantylne. Poza tym, moim skromnym zdaniem, jeśli ktoś naprawdę chce się zabić - nie opowiada o tym naokoło, zrobi to po cichu i w samotności, bojąc się, że w przeciwnym wypadku ktoś może mu jednak "przeszkodzić", co by nie nazwać tego pomocą. Oczywiście, pozostaje jeszcze kwestia instynktu samozachowawczego, no i tego, że każdy ponoć do samego końca ma nadzieje, taką beznadziejną nadzieję, że jednak mu sie nie uda... Będąc jednak całkowicie zdesperowanym i pewnym swojego - żaden instynkt liczyć się nie będzie. Zaznaczam znowu, że to tylko moje całkowicie subiektywne obiekcje, więc nie wreszczcie na mię. ; P Ach, przykład jeszcze jednej piętnastoletniej panny, która jadąc w tramwaju ze znajomymi, potrafiła wyjąć z plecaka kopertę z żyletkami, podciągnąć rękaw i ciachnąć się kilka razy, strasząc następnie, za każdym razem, że zaraz podetnie sobie żyly i nikt jej w tym nie przeszkodzi... Wiem, jaką miała następnie opinie wśród tych osób, bynajmniej nie dobrą.. Większość wiedziała, że ma dobrą sytuację w domu, pieniądze, ekhem - adoratorów i na własne życzenie sama uczyniła z siebie rozkapryszoną idiotkę. Tak, tak, wiem, że nie wszystkie problemy innych widać na pierwszy rzut oka, ale... W tym przypadku naprawdę wątpliwe, by ona miałą jakikolwiek powód ku czynieniu czegoś takiego.

Nocny Łowca

Mrok

Bo się nigdy nie zakochałeś Piorunie, więc nie wiesz o czy ja mówię. A jeśli uważasz, że się zakochałeś i nadal masz takie poglądy to albo to nie była PRAWDZIWA miłość, albo(bez urazy) "coś" z Tobą jest nie tak. No chyba, że to ze mną jest coś nie tak, ale tego raczej tu nie rozstrzygniemy.

Szukanie sensu życia to w sumie nie taki głupi powód, żeby żyć, bo "przypadkiem" można ten sens życia znaleźć.

+NecromanTesss+

Problemu samobójstwa, o czym pisałam już zresztą, nie rozpatruje się wyłącznie w kontekście samego aktu próby. Aby sobie zadać ostateczny cios, trzeba najpierw "umrzeć dla świata"; życie zamienić na wegetację czyli faktycznie - śmierć duszy, zanik ego, podmiotowości; rozcięcie więzów z tym, co nas trzyma na świecie. Właśnie dlatego tyle samobójstw dochodzi do skutku, że problemem zajmujemy się nie wtedy, kiedy kiełkuje, a dopiero wówczas, gdy roślinka urośnie. A nie tędy droga.

I nie wydaje mi się, by zwrot "próba samobójcza" był nadużywany... "PRÓBA" czyli "przymierzanie się" do samobójstwa, niezależnie od tego, czy się już połknęło piguły, czy tylko rozpakowało zawartość "groźnego pudełka", jest kawałem solidnej walki z własnym strachem, sumieniem, wstydem, poczuciem winy, masą innych uczuć, jest więc jak najbardziej próbą woli, a że dotyczy rozstania z życiem - próbą samobójczą.

Prawdopodobnie gdyby nie płukanie żołądka... no, nie zeszłabym może, ale miałabym jazdy, że ha, i mogłabym nawet na móżdżku ucierpieć, więc decyzje o farmakologicznym sposobie na samobójstwo, też nie są li tylko straszakiem na hop-siup.

Nocny Łowca

Ano nigdy, ale jakoś mi tego nie brakuje. Zresztą moje podejście do wyżej wspomnianego uczucia opisałem tutaj http://www.goth.fora.pl/psychologia-i-socjologia,52/milosc-do-osoby,737-15.html (moje 3 posty).

A żeby to nie był totalny OT: zastanawialiście się kiedyś dlaczego niektóre osoby, mimo że zdawało by się pozbawione wszystkich kotwic trzymających przy życiu (np śmiertelnie chore, albo takie które utraciły praktycznie wszystko) nie mają skłonności czy myśli samobójczych, a inne, mające niby po co żyć, mają wyraźnie takie skłonności?

Czyżby "samobójczość" była cechą specyficzną dla niektórych osobników?