Miłość (do osoby) - Gotyk-Forum.pl

Ciemność Absolutna

Chyba nie do końca rozumiem. Ona zdawała Ci relację ze swoich poczynań i kontaktów z nim?

Ciemność

Moriah- komu zadałas to pytanie? Pogubiłam się.

Driada

Antivia- twój post na poprzedniej stronie jest o mnie. Dosłownie o mnie. Fascynacja jakąś osobą, nie zaznanie prawdziwej miłości i potrafię poświęcić siebie przyjacielowi, ale partnerowi daje bardzo mało...

Ciemność Absolutna

Pytanie było stricte do Ulth'a, nie zdążyłam zauważyć Twojego posta. A tak btw - Irra rzekła, że czytała o sobie, a ja dopowiem, że ciekawe uczucie czytać o swoich zupełnych przeciwnościach i innym spojrzeniu, oddziaływaniu ludzkim i międzyludzkim w takim temacie : )

Mrok

Ciemność

A ja czesto sysze: "gdy się zakochasz przyjaciele zejdą na drugi plan".
Prawdziwy przyjaciel jest na całe życie.. a miłość.. No nie wiem.
Dlatego nie pakuje się w związki. Wiem, że nikt nie zaakceptowałby bycia na drugim miejscu.
Oczywiście to nie jest tak, ze ta osoba nie była by dla mnie ważna, bo pewnie była by, ale osobiście pewnie gdybym musiała wybierać [ co mam nadzieję nigdy mnie nie spotka] wybrałabym przyjaciela..
Chociaż to jest troche paradoksalne. Wybierać pomiędzy miłością do przyjaciela, a partnera.

Ciemność Absolutna

@ Ulth - I znowu mogę się z Tobą zgodzić. Przyjaciele są ważni, no ale to jednak inna sfera życia, oddzielna półka.
Przykre jest to co Cię spotkało Ulth, nie dziwię się, że skoro przeżyłeś takie zdarzenia i raniące sytuacje przeplatane z potęgującymi je raniącymi uczuciami, masz inne nastawienie i odarty z emocji, których już jak sam mówisz więcej nie dasz dojść do głosu. Może i słusznie, może inaczej się nie da. Tak czy inaczej życzę abyś jednak jeszcze kiedyś dostał nie w twarz od życia i kobiety jak wtedy, a zaznał szczęścia czy czegoś tam innego również miłego ^_- i byś znowu dotknął pozytywnych wrażeń, uczuć i czarów. : )

Ciemność

A mi się Ulth wydaje, że powinienes dać sobię więcej czasu. wbrew pozorom rok to wcale nie dak dużo.
Czy w Tobie nie siedzi jakiś lęk?

Ciemność Absolutna

Własnie o tym on mówił. (Chyba ?) że nie pozwoli znowu się tak zakochać, zabija pewne uczucia i emocje bo kiedyś zaufał i pozałował a teraz cierpi, bojąc się popełnić bład po raz drugi. Dobrze mówię?

Nie wiadomo co

Mrok

Moriah
dziękuję za życzenia...piękne.Ja dodam tylko, że chcę czuć się szczęśliwy, cokolwiek by to nie oznaczało.
Dobrze mówisz.
Antivia
To jest tak, jakby dziecko nagle zorientowało się, że gdy starsi mówią, że dana osoba śpi to znaczy, że ona nie żyje...doznaje traumy, bo wie, że to jakiś kres jest i coś nie powróci...
Lęk ? Boję się uzależnić swoje życie od kogoś i tak samo nie chcę uzależniać.Nie w tym momencie...Poza tym chyba mogę coś tutaj zacytować.O dziwo cytat pochodzi ze strony satan.pl
Egoizm a miłość

Najważniejszą osobą dla satanisty jest on sam. Egoizm, oczywiście. Często pada pytanie, czy ktoś taki może naprawdę kochać? Kogoś jeszcze, oprócz siebie? Może. Oczywiście, że może, w dodatku o wiele pełniejszą miłością niż ta proponowana przez środki musowego przykazu.. to znaczy środki masowego przekazu. Miłość wg nich wiąże się z oddawaniem siebie, poświęcaniem siebie na rzecz idei - co nie czyni człowieka szczęśliwym (jakże by mogło?) a przez to unieszczęśliwia też drugą stronę - ponieważ człowiek nieszczęśliwy ani nie potrafi ani nie jest w stanie dać szczęścia komuś. Może się poświęcać do upadłego, lecz nic dobrego z tego nie wynika. Najpierw trzeba być samemu szczęśliwym - potem można myśleć o związku. Inaczej związek staje się cyrkiem, w którym dwie niedojrzałe i nieszczęśliwe jednostki starają się uzupełnić wewnętrzne braki i skrzywienia za pomocą drugiej osoby. Czasem ta warstwa jest ukryta, czasem po prostu mało znacząca i związek jest pozytywny, szczególnie, jeśli obie strony są świadome własnych potrzeb i pragnień w tym zakresie, i potrafią ze związku stworzyć coś nie tylko przyjemnego, ale i ze wszech miar pożytecznego dla obojga. Przypominam, że świadomość siebie jest dla satanisty wręcz obowiązkiem Grey_Light_Colorz_PDT_15

a związki są wbrew pozorom po to, by się rozwijać, a nie poświęcać. Miłość nie jest poświęceniem siebie. Pełna miłość łączy się ze zrozumieniem drugiego człowieka - a wtedy działanie na jego korzyść jest naturalnym i przyjemnym uzupełnieniem Całości.

Tylko się z tym zgodzić.Najpierw samemu trzeba być szczęśliwym, żeby wchodzić w związek z drugą osobą...

Szmaragdowa Wiedźma

piszecie o tej miłości tak, jakby występowała tylko wtedy, kiedy zatracamy siebie dla drugiej osoby... ja szczerze dziękuję za takie uczucie. dla mnie miłość partnerska nie wymaga porzucenia siebie i 'zlania się' w całość z drugą połówką. miłość jest 'częścią wspólną' dwojga osób, a osoby te, mimo iż połączone, nadal tworzą osobne zbiory, matematycznie ujmując.
spokój, bezpieczeństwo, chęć przebywania i przeżywania razem, ciepło i dzielenie się codziennością. ile z was nazwałoby to przyzwyczajeniem? jak dla mnie miłość zaczyna się tam, gdzie kończą się dążenia do nadania patetyczniej wzniosłości swojemu uczuciu.

Ciemność Absolutna

A kto tu mówi o nadawaniu patetycznej wzniosłości uczuciu między dwojgiem ludzi? Nie chodzi tu o udawanie i opisywanie jak najbarwniej swoich uczuć i nazywania miłości w taki sposób jak najbardziej ujmująco, tak by nam reszta, samotna reszta zazdrościła. Dla mnie 'miłość' ma prawo bytu jak zostajemy tacy jacy jesteśmy, wcale nie zmieniając się o 180 stopni, ale potrafimy się poświęcić i dzielić to co sami oddaliśmy z tą drugą osobą. Jej.

Jasność

Czarny Mentor