Miłość (do osoby) - Gotyk-Forum.pl

+NecromanTesss+

Hm... Myślę, że należałoby przyjąć pewien zwrot w myśleniu o miłości...
Miłość do osoby - jak jest spostrzegana?
Pierwszy kłam (dla mnie, dla zakochanych wygląda to pewnie inaczej): miłość do osoby postrzegana jako partnerski związek (mniejsza o zasady jego działania i kwestię orientacji), który albo daje radość i satysfakcję, albo jest szarpaniną nerwów.. Miłość do osoby ograniczona do tylko tego aspektu, tylko takiej formy relacji... a przecież to nie jeden jej wymiar... ale nie trzeba długo szukać, by zobaczyć, że to ograniczenie jest niejako "promowane"; taki kadr z reklamy, filmu czy klipu - miłość jest już synonimiczna z seksem, z zakochaniem; czasem, owszem, dochodzi ta mniej różowa strona rzeczywistości... Ale takie okularki i tak nam wkładają na oczy.. kto? Media, my sami, osoby w związkach - lub przeciwnie, samotnicy, dla których brak połówki = ogrom nieszczęść i ZASADNICZY brak w życiu? Ten kłam ma jeszcze takie podkłamstewko: mianowicie, przedstawia sie nam miłość jako ostateczne spełnienie, jako te najwyższą formę, w której - TAK - wszelkie cierpienia nikną, rozwiązują sie troski... miłość spłycona do takiego szczenięcego zadurzenia bez odpowiedzialności, a często i intymności... Oczywiście, istnieje też twierdzenie, że "miłość to choroba"; jednak to romantyczne spojrzenie ginie jakby w głównym nurcie kultury, gdzie przecież wszystko jest bezproblemowe, a hasło "keep smile" powraca niekiedy w tak idiotycznej formie, że można tylko siąść i płakać (albo śmiać się - cynicznie...)... Jak dla mnie, to przyjaźń jest formą miłości (czy odwrotnie) i równouprawnienie tych dwóch pojęć wydaje mi sie bardziej trafne niż sformułowanie "miłość fizyczna". A sprawa jest wagi ciężkiej - mówię to jako osoba, która znalazła sie po dwóch str lustra - jako kochana i kochająca.... Niestety, w obu przypadkach brakło dopełnienia. Zaszyte, ale... chodzę ze szwem czy też blizną, tak czy siak... Druga odsłona Miłosnego Kłamu za chwilę... Jeśli temat się rozwinie....

Szmaragdowa Wiedźma

Mistrz Gry

Czyli w którą stronę ? Bo osobiście przyznaję Nightesssce dużo racji.

Szmaragdowa Wiedźma

ja, jak wyczytać można z poprzedniego mojego postu, również ;o)
w którą stronę? w stronę odrzucania medialnych stereotypów oczywiście.

+NecromanTesss+

Hm... Jeśli stwierdziłam, że coś jest kłamem, to chyba jest równoznaczne, że... kłam widzę właśnie jako coś takiego>widząc, uznaję, że JEST/POWINNO BYĆ INACZEJ>skutkiem poprzednich: demaskacja i niezgoda; summa summarum - jestem w MNIEJSZOŚCI postrzegającej STEREOTYP właśnie jako stereotyp; inaczej: widzę coś, co jest POWSZECHNYM UPROSZCZENIEM, mogę jednak dostrzec to, ale... czy zmienić? Na pewno WIDZIEĆ INACZEJ jest formą zmiany (myślenie bowiem przepływa... oj, głupota niekiedy też, niestety...); osią tragizmu w całej sprawie (nie dotyczy to chyba tylko miłości) jest FAKT, że STEREOTYP MUSI ISTNIEĆ POWSZECHNIE; owszem to, że X myśli inaczej... jest tylko odstępstwem od normy/reguły ogólnej, inaczej: stereotypy są wpisane w życie jako SCHEMATY POSTRZEGANIA KONIECZNE DO POSTRZEGANIA JAKO JEGO PUNKT WYJŚCIA; korzystamy z nich więcej chcąc z nich korzystać niż przyznać się do tego - lub też nieświadomie; można nawet przyjąć, że są to logiczne konstrukty KONIECZNE do komunikacji, bez znaczenia wartościującego, a zatem i pejoratywnego.. Na swój sposób taka teoria brzmi strasznie... ale kto wie czy nie najbardziej prawdziwie... Bo czy udało się stereotypy wykorzenić? Owszem, możliwe jest to w zakresie indywidualnym; ale metabolizm informacji wymaga kontekstu społecznego - i tu problem stereotypu staje się problemem kwadratury koła...

Kłam drugi: Nie ma osób niezdolnych do miłości...

Jasność

W końcu dochodzimy do jakiś konkretnych teorii, ale wiadomo to tylko tezy nie wiadomo jak będą istnieć w praktyce, kiedyś próbowałem niszczyć parę stereotypów, lecz okazało się to walką która mnie przerosła.

Panno Nightessska napisałaś że "Nie ma osób niezdolnych do miłości", nie mogę temu zaprzeczyć masz rację, z czasem każdy z nas potrzebuje poczucia bliskości. Ale jak patrzę na te pary i słucham ich kłótni o kolor ręczników to sobie myślę jaki w tym sens.

Nocny Łowca

Jeśli naprawdę nie ma osób niezdolnych do miłości, to okazałoby się że jestem wyjątkiem potwierdzającym regułę.

Nigdy w życiu nikogo nie kochałem (tego jestem pewien) [W zasadzie nigdy też nikogo nie darzyłem nienawiścią]
Nawet przywiązanie się do jakiejś osoby sprawia mi trudność - jeśli ktoś wypada poza mój "horyzont zdarzeń", zazwyczaj odruchowo szybko o nim zapominam i szukam sobie nowej, podobnej osoby (a raczej nowego źródła podobnych doznań, pomocy czy dochodów).
Nigdy też nawet mi przez myśl nie przeszło, że mógł bym poświęcić coś dla kogoś innego niż ja sam.

Z drugiej strony zdaję sobie sprawę że nie jest to stan powszechny. (Może i dobrze...) Zastanawiałem się kiedyś czy czegoś z tym nie robić, ale nie widzę sensu - jestem przekonany że taki stan jest dużo efektywniejszy w osiąganiu zamierzonych celów - nie ma nic co by człowieka hamowało.

+NecromanTesss+

Hm... Otóż zacny pan Piorun jest przykładem tego właśnie zjawiska, o którym panna Nightessska nagryzmoliwszy; napisałam, że stwierdzenie NIE MA OSÓB NIEZDOLNYCH DO MIŁOŚCI jest KŁAMEM, a zatem wcale nie twierdzę, że wszyscy potrafią kochać. Jak dla mnie, miłość wykracza poza emocję; nie jest emocją, lecz uczuciem; o ile emocje są mniej więcej takie same dla wszystkich i uwarunkowane biologicznie, o tyle uczucie miłości - już nie. Moim zdaniem, to wygląda tak: gros osób jest zdolnych do zakochania i zauroczenia; trochę mniej - do miłości; jeszcze mniej - do miłości ponad wszystko; przypadki zupełnego upośledzenia uczuciowego są skrajne, ale jednak istnieją; zwykle stan taki już jest czymś alarmującym, ale czasem wynika z faktu, że jeszcze nie nadszedł czas i ten ktoś... Jak dla mnie to zwykła krzywa normalna, chociaż osoby w związkach pewnie stwierdzą inaczej... Cóż... ja dość często miałam (nie)przyjemność obserwować, jak chadzanie za rączkę i radosne ćwierkanie jest już "miłością"... Grey_Light_Colorz_PDT_46

...

Piorunie, a może to wynika ze strachu? Boisz się jakichkolwiek silnych uczuć, bo zbyt długo pracowałeś nad własnym światem, by spontanicznie podjąć ryzyko wprowadzenia tam kogoś? Wink

Szmaragdowa Wiedźma

Nocny Łowca

Nowopowstały

Jeśli sądzisz, że było warto uciekać od miłości to może uważasz tak teraz, a za czas jakiś możesz żałować rzeczy, których nie uczyniłeś lub je po prostu olałeś.
Miłość chyba jest dopiero, którymś stadium poznania ( u Stendhala chyba piątym występując razem z pierwszą krystalizacją). Niestety, czy miłość możę trwać wiecznie? Przywiązanie do drugiej osoby pewnie tak, ale miłość...? Potem pozostaje już jedynie przyzwyczajenie i smutna rutyna uścisków, pocałunków na powitanie oraz obowiązkowo pamiętanych rocznic.

Mistrz Gry

Zrobiła się z tego terapia dla Pioruna. Brakuje tylko kozetki Grey_Light_Colorz_PDT_03

Nocny Łowca

I profesora Freuda z długą brodą Grey_Light_Colorz_PDT_04

Piorun potrzebuje pewnych danych do swoich prywatnych badań nad Naturą Ludzką, a tych danych nie potrafi zebrać na własnym przykładzie (z wymienionych przyczyn).

Prawdę mówiąc czasem czuję się jak daltonista, który chce by ktoś mu wytłumaczył o co chodzi z tymi wszystkimi kolorami, o których tak wszyscy mówią Wink

Jasność

Mamy już trochę wyjaśnione na temat miłości, ale mam pytanie czym różni się miłość od zauroczenia. Z moich obserwacji wynika że ludzie nazywają zauroczenie które może trwać nawet parę miesięcy miłością. Czy ktoś zna różnicę?

Bad Girl Straight to video

Miłośc można nazwac dopiero po paru latach, albo nawet u schyłku życia ... zauroczenie wiadome jest od razu i jest zbyt często nazywane miłością