Abraxas - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

ABRAXAS powstał 29.X.1987r. Wówczas to Adam Łassa i Łukasz Święch znaleźli odpowiednią nazwę dla zespołu, który wspólnie tworzyli. I tak jak w powieści H. Hessego pt.“Demian”, Abraxas był bóstwem sił dobra i zła, przenikająch się wzajemnie, tak samo już wkrótce okazało się, że ten swoisty dualizm stał się wizytówką zespołu. Przemienne nastroje, zaskakujące zmiany rytmu kontrowersyjne teksty, wysmakowane aranżacje i niepowtarzalna harmonia to najbardziej charakterystyczne cechy stylu Abraxas. Pod koniec lat osiemdziesiątych na muzycznej scenie w Polsce królowały grupy punkowe i mimo, że muzycy Abraxas zdobywali cenne nagrody i wyróżnienia to ich twórczość odbierano w najlepszym wypadku z przymrużeniem oka."Pamiętam wypełnione sale punkami i ich zniecierpliwienie kiedy wchodziliśmy na scenę. Początkowo okazywali obojętność, ale każde następne utwory doprowadzały ich do stanu totalnego zniecierpliwienia, aż po nienawiść. To wówczas nauczyliśmy się nie zwracać uwagi na wrogo do nas nastawionych ludzi. Przeżywaliśmy strasznie ich percepcyjną pustkę i mimo, że nie raz było bardzo gorąco, to myślę, że to był prawdziwa szkoła przetrwania na scenie”- wspomina Adam Łassa. W tym okresie zespół zagrał kilka znaczących koncertów u boku ówczesnych gwiazd jak ZIYO, czy REZERWAT. Pojawiły się nieśmiałe marzenia o własnej płycie i oczywiście sławie. Tym bardziej, że u boku zespołu przybywało wielu oddanych fanów i niestety doradców. To głównie oni oraz pogłębiający się kryzys w zespole doprowadziły do rozpadu. Na dwa lata nastała cisza. W ludziach jednak zawsze pozostaje coś do czego się chętnie wraca. W lipcu 1991 zespół powstał na nowo. Obok gitarzysty Łukasza oraz wokalisty Adama pojawili się muzycy grający wcześniej w zaprzyjaźnionych grupach. Na perkusji Mikołaj Matyska, na klawiszach Krzysztof Pacholski, Rafał Ratajczak na basie oraz Radek Kamiński na gitarze klasycznej“Zamknęlismy się w piwnicy Mikołaja na kilka tygodni i nikt nie miał do nas dostępu. Wierzyliśmy tylko w siebie i muzykę, którą tworzymy. Wierzyliśmy w naszą szczęśliwą gwiazdę i godzinami rozprawialiśmy o tym co i komu jeszcze udowodnimy. To wtedy powstał Tarot, Tabula Rasa i inne znane utwory ABRAXAS”.
Wydaje się ,że ta filozofia i przede wszystkim niezwykle barwna muzyka zjednały zespołowi bardzo wierne grono fanów. Ale stało się to możliwe dzięki dwóm niezwykłym koncertom, które odbyły się na przełomie marca i kwietnia 1992 roku w Bydgoszczy. Obydwa koncerty zgromadziły w sali Pałacu Młodzieźy oraz klubu Beanus niespotykane dotąd tłumy, chętnych zobaczyć bardzo tajemniczy i kontrowersyjny zespół. Na scenie było wszystko z czego później ABRAXAS zasłynął. Przezrocza, rekwizyty teatralne, kostiumy, a nawet...koń na biegunach. Ten niezwykle udany okres dla grupy, uświetnił radiowy koncert live w bydgoskim radiu. Nikt wówczas nie przypuszczał, że stanie się on jedyną namacalną pamiątką, wręcz epitafium, po niezwykłym koledze i utalentowanym muzyku – Radku Kamińskim. W lipcu 1992 Abraxas zagrał na wielkim festiwalu w Węgorzewie, w sierpniu na żywo w studiu radia PIK, a zimą już w zasadzie... nie istniał.Wtedy to właśnie powstał zespół Anyway, zaś los Abraxas wydawał się być przesądzony. Kiedy w deszczowy, lipcowy dzień 1993 roku w wypadku samochodowym odszedł na zawsze Radek, nikt nie miał wątpliwości, że umarły marzenia o szczęśliwej gwieździe. Ale los bywa przewrotny i dobre czasy dla Abraxas miały dopiero nadejść... Z inicjatywy Adama Łassy i przy dużym wsparciu muzyków z Anyway doszło do ostatniej próby reaktywacji zespołu.W ten sposób Adam dotarł do Gniezna, gdzie od kilku lat działał zespół Ayloe. Wspólne pasje muzyczne i chęć podjęcia wyzwania sprawiły, że Abraxas narodził się po raz trzeci. Poza Adamem zespół tworzyli : Szymon Brzeziński – gitara, Marcin Mak – perkusja, Marcin Błaszczyk – klawisze oraz Oleg Bałtaki – bas, którego wkrótce zastąpił Rafał Ratajczak.
Rok 1995 to okres wytężonej pracy i docierania się grupy, zaś rok 1996 to wielki powrót na muzyczny rynek i najważniejszy moment w całej historii Abraxas – wydanie pierwszej, tak bardzo upragnionej płyty. Zanim jednak do tego doszło zespół na stałe związał się z Januszem Korbińskim, dzięki któremu to marzenie się ziściło, natomiast wczesniej zagrał kilka bardzo udanych koncertów. Jednak prawdziwym preludium przed wydaniem płyty stał się występ na I Festiwalu Muzyki Progresywnej w Warszawie, gdzie zespół zgodnie okrzyknięto gwiazdą festiwalu. W ten oto sposób w październiku 1996 roku ukazał się pierwszy oficjalny album Abraxas....bez tytułu, wydany przez firmę Ars Mundi. Krytycy i fani przyjęli album niezwykle życzliwie, zaś Tomasz Beksiński stwierdził, że muzyka Abraxas nabita jest żyletkami i gdy ociera się o człowieka, nie może go pozostawić obojętnym. Obojętnym nie może pozostać również każdy, kto choć raz widział zespół na żywo, gdyż koncerty grupy to często prawdziwe spektakle, pełne dramaturgii i niepowtarzalnego nastroju. A należy przyznać, że od czasu wydania debiutanckiego albumu Abraxas zagrał wiele koncertów u boku uznanych gwiazd. Wystarczy wspomnieć Arenę, Fisha, Porcupine Three, Colina Bassa czy absolutnie wyjątkowy występ przed legendami rocka, Robertem Plantem i Jimmi Pagem w katowickim Spodku. Abraxas podbił serca Holendrów i Francuzów, zaś listy przychodzą od Japonii po Brazylię. Ale o zespole było głośno nie tylko za sprawą koncertów, lecz także z powodu kolejnych płyt jakie się ukazały. Pierwszą z nich, a drugą w dorobku była płyta “Centurie”, która przez słuchaczy radiowej trójki została uznana płytą 1998 roku. Co ważniejsze to fakt, iż zespół ciągle się rozwijał i poszukiwał nowych, intrygujących brzmień dla swej muzyki. Duża w tym zasługa Szymona Brzezińskiego, którego muzyczne projekty Abraxas realizował. Piotr Kosiński napisał, że na płycie “Centurie” grupa prezentuje intrygującą muzykę, żyjącą własnym życiem, obok której nie można przejść obojętnie. W tym samym czasie dwóch muzyków zespołu - Szymon Brzeziński oraz Marcin Błaszczyk podjeli współpracę z Colinem Bassem przy jego solowej płycie. Następstwem tego wydarzenia była europejska trasa podsumowana płytą koncertową "Colin Bass live at polskie radio 3".
I nadszedł rok 1999, który przyniósł nowy album i kolejne zmiany, prawdopodobnie zgodnie z zasadą panta rei. Nowa płyta ukazała się w czerwcu 1999 roku pod tytułem, jakże by inaczej “`99”. Pierwsze recenzje są nad wyraz pozytywne. Abraxas wciąż zaskakuje i jest twórczy. Na pewno duża w tym zasługa muzyków, którzy zasilili zespół przed nagraniem tej płyty. Chodzi oczywiście o Łukasza Święcha i Mikołaja Matyskę, czyli ludzi od wielu lat związanych z zespołem. W ten sposób wykrystalizował się nowy skład grupy: Różnica polega na tym, że Abraxas ma obecnie na koncie 5 oficjalnych albumów (w tym wersje angielskie drugiej i trzeciej płyty) bogate doświadczenia koncertowe, występy LiVE w TV oraz wiernych fanów w Polsce i za granicą. Życie układa już kolejne karty Tarota i muzycy powoli przymierzają się do następnego dzieła, którym ma być ponoć album koncertowy. Adam Łassa mówi, że Abraxas jest jak morze, raz wzburzone, raz spokojne, ale zawsze słone. To chyba prawda, lecz wyrok musisz wydać sam...

Szmaragdowa Wiedźma

swego czasu bardzo podobał mi się kawałek 'pokuszenie', ale entuzjazm dość szybko osłabł. głębiej nie zaznajamiałam się z ich twórczością.

Nowopowstały

chciałem wkleić link do Pokuszenia ale jestem tu za świeży Smile

Szmaragdowa Wiedźma

wyręczę cię więc ;o)
[link widoczny dla zalogowanych]
polecam, bo całkiem ciekawy tekst.

Zmierzch

muzycznie momentami niezłe.

ale tekst wionie mrokiem jak z grobowca. ciężkie przeżycie.
i zastanawiałam się przez chwilę nad płcią wokalisty.

ale spoko, po Angeli Gossow już nic mnie nie zdziwi

Jasność

Nie przypominam sobie żebym zetknął się z tą grupa wcześniej. Przesłuchałem zamieszczony kawałek i stwierdzam, że raczej nic nie straciłem. Owszem, muzycznie robi to chwilami fajne wrażenie, bogate, rozbudowane, i miejscami są naprawdę ładne melodie. Kojarzy mi się miejscami trochę z DM, których bardzo cenię. Ale jak wsłuchałem się w tekst... Dobra, nie będę się wyrażał, ale określę go mianem wybitnie słabowitego. Za dużo egzaltacji, przesadzonego "mhroku", nie lubię tego typu pisarstwa, nawet mnie nie irytuje, raczej śmieszy. Nie mogę powiedzieć, żeby skłonił mnie ten utwór do sięgnięcia po coś więcej ich autorstwa.

Queen Of The Diamonds

zetknęłam się z ich muzyka
w sumie mam mieszane uczucia

jedno wiem na pewno
lubię ich pod szyldem Svann

Nowopowstały

Pan Cukierjan Smile

)

Radzę zapoznaćsię z tym, co regulamin mówi o krótkich postach - następne takie polecą. - Proc.