Wyjątkowość - Gotyk-Forum.pl

Silvaticus Cruor

Ale śmiesznie potoczyły sie losy tego tematu. Zaczęliśmy od WYJĄTKOWOŚCI - chodzi o bycie kimś ponad. A teraz mówimy o zwykłym byciu sobą. Czy społeczeństwo aż tak bardzo zabija te wyjątkowość ludzką? Dlaczego, przecież każda istota pragnie być wyjątkowa w jakikolwiek sposób... Grey_Light_Colorz_PDT_13

Smutne to jest...

Ouroboros

To straszne, że BYCIE SOBĄ stało się dla ludzi jakimś wyidealizowanym celem, wręcz niemożliwą do osiągnięcia umiejętnością. A zamiast tak daleko szukać, wystarczy w najprostrzy sposób znaleźć rozwiązanie. Zaufać sobie, swoim instynktom, myśleć samodzielnie, czuć i cieszyć się własnymi doznaniami zmysłowymi i nie tylko i pozostając wiernym własnemu sumieniu, intencjom, pragnieniom odnajdywać swoje miejsce w społeczeństwie i w miarę sprawnie, na swój sposób w nimfunkcjonować. I jest się wtedy wyjątkową, a zarazem podobną do innych osobą. Bo ludzie mają naturalnie cechy wspólne gatunku i indywidualne jednostki. Ale jak widać zwyczajne bycie sobą jet chyba bardzo wyjątkowe... O_o

Czarna Kucharka

A mnie dość przeraża,że niemal każdy stara się być wyjątkowy i,co gorsza,stara się to podkreślić i udowodnić jak to on się różni od reszty.Ja tego nie potrafię pojąć,chcę,ale nie potrafię.Jak na mnie wyjątkowość to stan duszy a nie tego,jakimi chcemy się wydać komuś,bo przecież zazwyczaj na tym to polega.

Ouroboros

Ja lubię czasem podkreślić swoją wyjątkowość, wybić się, by było coś inaczej, by wywołać jakieś reakcje, by coś się działo... Ale to jest zabawa, i tak jestem sobą i nikim innym, czasem bardziej, czasem mniej podobnna do innych i nie próbuję być kimś, kim nie jestem...

+NecromanTesss+

Mnie nasuwa sie jeszcze jedno spostrzeżenie:

Poruszyliście tu problem "wyjątkowości nieoderwanej od środowiska", że tak to ujmę. I słusznie, tylko taka istnieje. Wbrew pozorom.

Popatrzcie na prostą rzecz: czas i miejsce w którym się rodzimy. Otoczenie, w którym żyjemy. Ludzie, którzy nas wychowują. Rodzina, sąsiedzi. Wzory i tradycje. Ubranka, jakie wkładała na nas mamusia. Zupki, jakie gotowała. Kawały, jakie wujek opowiadał przy uroczystym obiedzie...

Milady napisała, że jedni już z tym przychodzą na świat, inni tego nie osiągną.

Wydaje mi się, że jest tak:

Każdy z nas rodzi się z pewnym zestawem cech, zasobem woli, siły, energii, konstytucją psychofizyczną, która - jeśli pominiemy przypadki upośledzeń, ciężkich chorób i mutacji - ma nam zapewnić w przyszłości realizację siebie. Powiedzmy, że ten cały bagaż dano nam, żebyśmy w przyszłości mogli przekształcać otoczenie w celu dostosowania go do własnego ja. Zakładając, że stopniem wyjątkowości jest zdolność pokonywania zewnętrznych ograniczeń i więzów, możemy rozważyć taką opcję, że rodzą się z tym wszyscy, lecz tylko część się obudzi, przebije skorupkę i będzie dążyć do samorealizacji, z czego mniejsza część z pozytywnym skutkiem; reszta zostanie z zasklepioną powieką. W tym wypadku wyjątkowość nie była by wrodzona, lecz istniałaby jako potencjalna możliwość i tkwiła w każdym; z kolei założenie, że jest wrodzona, przystaje bardziej do obserwacji, z której wniosek wypływa taki: wyjątkowych ludzi jest faktycznie niewielu.

Jednak, jeśli wyjątkowość polega na pokonywaniu ograniczeń, to znaczy, że ma ona kontekst środowiskowy; nie jest też dana, gdyż dziecko nie jest wyjątkowe, bo psychicznie i moralnie nie jest w pełni człowiekiem. Byłaby to zatem zdolność nabywana. I, co ważne, nie przez wszystkich do nabycia. Zatem, ujmę to tak: zdolność do nabycia wyjątkowości jest wrodzona, ale może zostać zaprzepaszczona w procesie dorastania.

Żadna cecha nie ma swojej miary bez kontekstu społecznego; ktoś, kto wyróżnia się w jednym gronie, może być pospolity w innym. Nie ma więc wyjątkowości jako stanu; jest to suma możliwości. Przy czym, co istotne, suma ta może być zmniejszana lub zwiększana prze warunki życiowe.

Wyjątkowość to zatem suma potencjalnych możliwości, zdolności i talentów, a także cech charakteru, podzielona przez warunki umożliwiające ich realizację; otrzymany wynik będzie to wyjątkowość zrealizowana.

Grey_Light_Colorz_PDT_02

PS. A w dekiel to mi dziś WYJĄTKOWO bije:-)

Czarna Kucharka

dużo liter Grey_Light_Colorz_PDT_23

Ciemność

A nie wydaje się Wam, że nasza rodzina chce tą inność w nas zabić? Stereotypy powodują, że rodzice chcą, żebyśmy byli cząstką szarej masy społeczeństwa, która je to, co ulubiona gwiazda i ubiera to, o czym piszą w gazetach?

Bycie sobą to dość dziwna sprawa... Niby wszyscy o niej mówią, a jak ktoś taki się znajdzie, to ci "normalni" rozpoczynają krucjatę przeciwko "wariatom".

Przynajmniej ja tak to postrzegam. Ma nadzieję, że nie z racji młodzieńczego buntu albo innej hormonalnej fazy.

+NecromanTesss+

Malk Content

Niestety, zdaje mi sie, że teraz. Jest to gorsze niż wcześniej.

Ludzie mają poczucie różnorodności, lecz tak naprawdę wszystko jest "na jedno kopyto". Wszystko mają podane i nie odczuwają potrzeby poszukiwania. Bo po co... Wsród takiej rozmaitości produktów, myśli, bodźców wszak nietrudno o odmienność.
Każdy z nich ma ''swój'' styl i ''swój'' sposób myślenia...tylko dlaczego są one identyczne?

Nie wiadomo co

Bycie sobą stało sie dla ludzi byciem wyjątkowym Smile

Ouroboros

Nightessska -> ciekawa teoria, ale nieco abstrakcyjna, człowiek od urodzenia wykazuje cechy indywidualne, co czyni go wyjątkowym, ma też inną uczuciowość i zdolność d dawania uczuć, jakąś "duszę", czy może też uwarunkowanie genetyczne, inną energię... Chyba, że przyjmiemy do Twojego równania pewne uogólnienia i stałe parametry, gdzie za mało wyjątkowe cechy własne określimy po prostu u wszystkich jako x i uznamy, że stać się wyjątkowym można dopiero, gdy się wybije, dotrze się w jakimś środku do siebie czy stworzy się odpowiedni wizerunek...

Relashio -> Niestety często tak bywa, że wiele osób dąży do zabicia indywidualności, często stawia siebie albo swoje ambicje za wzór i próbuje urabiać otoczenie do tej wizji, lecz nie zawsze tak jest i nie w pełnym wymiarze.

Co do pytania o historię, to kiedyś z racji podziałów społecznych była większa różnorodność, w trudnych czasach społeczeństwo nie mogło sobie pozwolić na zabawy w modę, jednak nie sądzę, by mentalność tak bardzo się zmieniła i symptom "tworzenia armii klonów" zapewne nie jest niczym nowym, a tylko się dostosował do współczesności. Ogólne zasady, ideały i wymagania były zawsze, nawet teraz mamy lepiej, bo za złamanie większości nie musimy odpowiadać przed prawem - niekoniecznie sądowym i zachowującym choćby pozory sprawiedliwości.

Kara Boska -> święta racja, przerażająca sprawa, często bojąc się być sobą, chcąc być "częścią" grup, być akceptowanym, albo po prostu "bo tak jest łatwiej", zazwyczaj nieświadomie, wszystko przejmujemy od otoczenia, nawet "umiejętność bycia indywidualnym", brrr. Ludzie za mało myślą samodzielnie i nie skupiają sie na odczuciach, żeby choćby zobaczyć siebie. Często.

Voolf -> Człowiek będąc sobą jest wyjątkowym, ale jak już pisałam - fakt - przerażające jest, że sam fakt bycia sobą jest czymś wyjątkowym,

Consigliori

Silvaticus Cruor

Podziwiam... Nighteska i Kara Boska napisały wszystko. Bardzo podoba mi się stwierdzenie.

"zdolność do nabycia wyjątkowości jest wrodzona, ale może zostać zaprzepaszczona w procesie dorastania"

Ale czy nie będzie można jej nabyć w procesie dorastania? Grey_Light_Colorz_PDT_18

Alice in Gothland

Niewyjątowość jest szara. A szarość jest bezpieczna. Kiedy próbujesz się wybić, stajesz się potencjalnie niebezpieczny, bo nieznany, nieokreślony jednoznacznie. A najgorsze, że jako taki, możesz przypadkiem zmienić coś w poukładanym świecie. Odpowiedź na twoje działania: stłamsić, zniszczyć...
Nie wszyscy mają dość siły [albo coś w nich tę siłę podkopuje], żeby wyróżnić się i być, bądź co bądź, tym innym w grupie...Smutne.

Przewoźnik dusz