Psychologiczne i charkaterologiczne uwarunkowania image'u - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

A ja nawet cos skrobne. Dla mnie to, jak wygladam na zewnatrz powinno (czy jet, to ciezko stwierdzic momentami) byc ekspresja mnie. "Jestem jaki jestem" jak mawiaja - no to wlasnie taki jestem. Moja psychika, moj sposob patrzenia na swiat - mozna to zobrazowac najlatwiej przez swoj wyglad.

Przeciez jak widzimy kogos po raz pierwszy, to wlasnie wyglad decyduje o tym jakie cechy mu przyporzadkujemy. Moga okazac sie bledne, poprawne, czy niepoznane, ale taka analiza jest nieodzownym elementem poznawania (tak jak dla naszego mozgu wzrok jest dominujacym zmyslem pod wieloma wzgledami). Ja osobiscie lubie wyjsc na ulice ubrany raczej... "nie na czasie" lub chociaz zawsze jak ide na miasto ubrac cylinder.

Eh... czemu nie urodzilem sie w XVIII wieku? Grey_Light_Colorz_PDT_19

Aksamitna Mgiełka

Malk Content

Jednak urodzony końcem XVIII wieku byłby jak znalazł na XIX Wink

Zawartość mojej szafy okreslić mogę następująco: od najjaśniejszego do najciemniejszego odciena czerni. Nosząc samą czerń nie ubieramy się wszak jednobarwnie Grey_Light_Colorz_PDT_19

Zresztą, czarny, błękitny, różowy...pod każdym kolorem może kryć się pustka. I to jest straszne.

Narzeczona wampira

Ciemność

"Got ma być sam dla siebie"
Coś w tym jest. W końcu obojętnie jak by się nie wyglądało zawsze komuś sie nie spodoba. Chyba zawsze wyglądam dziwnie/inaczej/mrocznie, czasami słyszę komentarze na plus, czasami wyzwiska.
Nie ubieram się, żeby zaskarbić sobie jakieś szczególne względy u konkretnych ludzi, nie po to, żeby pokazać, jaka to ja jestem mroczna i zła.
Wyglądam tak, bo tak mi się podoba. Tak czuję się dobrze. Wisi mi to, jak patrzą na to inni.

Chociaż z drugiej strony.. Nie wyjdę nie-na-imprezę w lateksie, bo to już budzi dosyć skrajne skojarzenia.

Może tak- wyglądam tak, jak chcę, ale nie chcę też w specyficzny sposób "narzucać" się 'normalnemu' społeczeństwu. O. Grey_Light_Colorz_PDT_15

Narzeczona wampira

Ciemność

Tak, tylko że jeśli miałabym się całkowicie ubierać tak, jak mi się podoba, to na codzień biegałabym albo:
1. w butach na koturnach, lateksowej mini i ćwiekach w każdym możliwym miejscu
2. w butach na koturnach, gorsecie z satyny i sukni do ziemi z imponującym trenem.

Bez ostrego makijażu w kolorach bialo- czarnych też pewnie by się nie obeszło.

Trzeba się jakoś, minimalnie dostosować, a szkoda.

Chociaż ostatnio wylansowałam pomysł, żeby w czerni pokazać się na hubertusie (taka impreza) i CP... konno. Chętni są. Najwyraźniej naginamy granice.
Grey_Light_Colorz_PDT_02

Aksamitna Mgiełka

Narzeczona wampira

Ciemność

Ja żyje w mieście, gdzie dziewczyny nie noszące kr.ótkich mini i różu są po prostu wyyśmiewane przez męskie, łyse "społeczeństwo". Strasznie tęsknie za Zieloną Wyspą, gdzie ludzi nie obchodziło to jak wyglądasz, ale liczyło się to jakim jesteś człowiekiem. Z każdym można było porozmawiać. Ludzie różnych subkultur potrafili bawić się w jednym barze i to dobrze się bawić. I nikt nigdy nie skrytykował tego, że ubieram się na czarno czy nosze długie suknie.

Anhedoniac

Narzeczona wampira

Ciemność

Ja podzieliłam się swoimi doświadczeniami. Wróciłam właśnie z Zielonej Wyspy i trudno mi się znów przyzwyczaić do polskiej codzienności. Ludzie tam są naprawde inni. Tak Exile myśle, że tam jest milion razy lepiej. I nikt nie traktował mnie tam jako żyletkową maszynkę samobójczo-narzekającą wręcz przeciwnie byłam tam doceniana za to jaka jestem i kim jestem. I mimo wszystko nie bawią mnie już sytuacje gdzie ktoś na ulicy zaczepia mnie lub wyśmiewa, bo to nie jest normalne i nie przyjmuje do wiadomości, że takie społeczeństwo jest normalne. Wole żyć w innm mieście, może nawet kraju, ale z kulturalnymi ludzmi.

Czarna Kucharka