Got woli tłumy i hałas czy samotność i spokój? - Gotyk-Forum.pl

DarkMirror

Mam problem z komunikacją z ludźmi a po za tym najlepiej czuje się sam w zamkniętym pokoju bez światła przy błyszczącym monitorze + dla stylu jakiś utworek Sui Generis Umbra Grey_Light_Colorz_PDT_02

Wniosek: samotność i spokój

Silvaticus Cruor

Każdy goth jest inny jak każdy człowiek. Grey_Light_Colorz_PDT_15

<wychodzi na to że goth to jakiś nadgatunek Grey_Light_Colorz_PDT_06

>.

Jeden woli samotność, drugi majtki w groszki i tyle. Ja mówiłam że to zależy od humoru. Czasami tak bardzo potrzebuję towarzystwa, że siedzę i ryczę w pokoju, że mnie nikt nie kocha, nikt nie lubi i nikt nie chce nawet ze mną porozmawiać. <całkiem jak IMOŁ Grey_Light_Colorz_PDT_06

>. Zdarza się to jednak w stanach głębokiej depresji.

Czarna Kucharka

Nie mów,że masz "głęboką depresję" z powodów samotności czy braku towarzystwa Grey_Light_Colorz_PDT_27

z głębokiej depresji ludzie wychodzą latami,a czasami i nie wychodzą Grey_Light_Colorz_PDT_50

Alice in Gothland

A u mnie najśmieszniejsze jest to, że się wycofuję, bojąc się narzucania się komuś, a potem czuję się osamotniona...Takie błędne koło. I najgorsze jest to, że zazwyczaj nie wiem jak np. w danej sytuacji się zachować, co powiedzieć i z drugiej strony nie rozumiem zachowań ludzi. Może czasem nawet moje reakcje są irracjonalne, ale ja tego nie widzę. Dziecko we mgle normalnie Grey_Light_Colorz_PDT_06

Ot, aspołeczność moja.

Silvaticus Cruor

Julio... Hmm... Za dużo chciałabyś o mnie wiedzieć... Zrozumiałabyś pewnie, jeśli znałabyś mnie lepiej ale lepiej niech jest jak jest. A głęboka depresja... Hmm... Chyba jednak powinno być w cudzysłowiu. Nie zmienia jednak faktu, że w moim zyciu bywają takie okresy depresyjne. Na tym zakończę rozdział mej biografii...

Czarna Kucharka

też miewałam okresy depresyjne,ale po tym kiedy wiem co to jest za wszelką cenę staram się tego uniknąć...psycholog mnie zraził swoją głupotą Rolling Eyes

Zachód Słońca

"Chce być sam" to podobno moja najczęściej powtarzana kwestia Grey_Light_Colorz_PDT_19

Nie mniej jednak zawsze czułem swoisty pociąg do ludzi wyrzuconych poza nawias - buntowników, wyrzutków, członków subkultur.... podczas gdy większość ich unikała, ja wręcz szukałem ich towarzystwa. Zawsze wydawali mi się być znacznie bardziej interesujący od reszty.

Lubię rozmawiać twarzą w twarz, lubię intymność i pełne zaangażowanie w rozmowę - zawsze patrzę prosto w oczy i nigdy nie pytam o pogodę. Żeby kogoś poznać, zrozumieć, dotknąć jego świata trzeba rozmawiać sam na sam, w pomieszczeniu pełnym ludzi intymność takiego kontaktu się rozmywa. Niestety, dożyliśmy czasów, w których takie 'rozmycie' jest wręcz pożądane.

Alice in Gothland

Jasność

ehhh.. a ja z reguły jestem baardzo towarzyski i wygląda to tak że uwielbiam zawracać ludziom głowie i to aż do przesady...ale mam tą swoją samotną stronę...w ogóle dowiaduje sie czasem od znajomych że jestem ponury ,a mi czasem sie wydaje że przeginam z rozrywkowym nastrojem..w ogóle od najmłodszych lat(odkąd pamiętam) dużo myślę o śmierci...wiem jestem dziwny..ale uważam że największym momentem w życiu człowieka i najbardziej bolesnym jest śmierć...ona na nas robi największe wrażenie..ale większość z nas nie potrafi sie zastanowić , pomyśleć i powiedzieć jakie życie jest krótkie,ja już niedługo umrę i nastąpi absolutna cisza,będzie bolało a nikt nie pomoże bo nikt nie będzie potrafił...strasznie sie tego boje i często przez to mam doły..jakoś strasznie łatwo jest mi wyobrazić sobie i poczuć te ostatnie chwile..i nie cieszę się z tego powodu..chciałbym wierzyć w świat w którym bym się obudził zasypiając tutaj...chciałbym dostać jakiś znak..ale... ale nie dostane.. kurcze żyjąc czekamy na śmierć.. jesteśmy jednostkami takimi jak inni.. zwykłymi numerami statystycznymi.......

Półcień

Ja z natury jestem człowiekiem czującym się najlepiej w samotności lub 2-, góra 3-osobowym towarzystwie. Nie jestem stadnym zwierzęciem. Nie umiem rozmawiać z ludźmi (co stanowi największą klęskę w moim życiu). Nawet w domu mówią, że jestem odludkiem i samolubem.
Jednak jest we mnie coś dziwnego, że boję się tej mojej samotności gdy przekraczam próg mojego domu. Wtedy wybawieniem jest dla mnie ewentualna druga osoba.
A jeśli chodzi o koncerty, uwielbiam je. Nie czuję tego, że naokoło jest pełno ludzi, czuję dalej moją samotność. Ci ludzie w moim umyśle zlepiają się w jedną wielką masę Grey_Light_Colorz_PDT_08

Wiem, dziwna jestem.

Ciemność Absolutna

niekoniecznie. ja w zasadzie nie przepadam za ludźmi-drażnią mnie, ciężko mi się z nimi dogadać i w ogóle. ale samotność mnie przeraża jeszcze bardziej.

i imprezy tez uwielbiam ^^ a pusta ulica przytłacza mnie bardziej niż dziki tłum Grey_Light_Colorz_PDT_26

to dopiero dziiiwna diagnoza.

Alice in Gothland

Ciemność

Jestem samotnikiem, ale odczuwam potrzebę bliskości. Jestem przeciwieństwami. Mam malutką grupkę osób którą kocham i z którą spędzam wolny czas. Taki stan jest teraz, wcześniej po prostu bylam z kimś kogo bardzo kochałam i ta osoba przesłaniała mi świat. Nauczyła mnie kochać, a gdy odeszła nie potrafiłam wypełnić pustki i okazało się, że mam przyjaciół.

Lubie tłumy, ale jako obserwator. Lubię samotność, ale dozowaną, bo nie chce znów wpaść w depresje, jak wtedy, gdy naprawde zostałam sama.

Samo to, że tutaj (gotyk-forum) jesteśmy oznacza, że nikt z nas nie chce pełnej samotności.

+NecromanTesss+

Hrabia