Poczucie winy - Gotyk-Forum.pl

Nocny Łowca

Czy warto żałować tego, co się kiedyś zrobiło?

A może lepiej nie żałować, tylko po prostu zapamiętać błędy, tak by ich nie powtórzyć, wyciągnąć wnioski i żyć dalej jak by nigdy nic?

Przeszłości nie da się cofnąć, więc po co dokładać sobie zmartwień? Jeśli błąd da się naprawić, to trzeba to zrobić, jeśli nie, po co się nad tym rozwodzić?

Czy sumienie to coś koniecznego do życia? (I nie chodzi mi tu o zdolność rozpoznawania dobrego i złego, ale tego robala który gryzie długo i boleśnie, ale już po fakcie.)
A może to tylko defekt osobowości, narzucony nam przez wychowanie i dominującą religię (w której aż kłębi się od grzechów za które trzeba żałować)?

A może lepiej zamiast myśleć o przeszłości, lepiej patrzeć na teraźniejszość i w przyszłość?

Co o tym myślicie?

WIDMO ADMIN

lepiej patrzeć w przyszlość i nie rozpamietywać bez przerwy teo co już było, a jedynie wyciągnać wnioski, człowiek przeciez uczy sie na błędach

Biggus Dickus

zależy od konkretnych przypadków.

Malk Content

Zgadzam się. Należy mieć w pamięci przeszłe błędy, by ich nie powtórzyć (albo chociaż usiłować nie powtórzyć). Na nic zda się rozpaczanie, co się zrobiło, czego sie nie zrobiło, co by było gdyby...
Gdyby babcia miała wąsy...

Szmaragdowa Wiedźma

nie widze sensu w rozdrapywaniu starych ran... sposobu na cofanie się w czasie na szczescie jeszcze nie wynaleziono, więc gdybanie to strata czasu. tak jak rozpaczliwe próby wyrzucania z pamięci swych błędów.
a samo poczucie winy? okropne uczucie... często zbyt silne, by pokonać je racjonalną argumentacją... ale jeszcze bardziej nie cierpię, kiedy ktoś próbuje na silę wywołać we mnie owo poczucie winy w sytuacjach, w których wcale odczuwać go nie muszę.

Nowopowstały

Uczucie żalu po fakcie jest dość dziwnym zjawiskiem. Trzeba sięgnąć pamięcią do czasu kiedy coś się uczyniło - na daną chwilę wydawało nam się to właściwe, w jakiś sposób dla nas korzystne. Tak samo nielogiczne jest stwierdzenie "nie chciałam/em tego zrobic/powiedzieć itp" gdyż na daną chwile chciało się a co za tym idzie uczyniło. A że teraz wydaje się inaczej.. A kiedy wydaje się inaczej - tylko gdy dopadły czynu konsekwencje...

Odcięcie od przeszłosci na która na chwile obecną nie ma sie wpływu a skupienie sił na kształtowaniu teraźniejszosci jest wyjściem najrozsądniejszym, ale co rozsądnym tak i trudnym do uzyskania, zwłaszcza dla osób posiadajacych więcej niż elementarną wrażliwość...

Sumienie? To chyba raczej naleciałość wychowania i środowiska. A czy potrzebne? Defektem i ogranicznikiem jest na pewno. A może potrzebne aby uniknąć błedów kolejny raz? Wcale nie - po czasie głos ucisza się w wdeptujemy w mine trawnikową jeszcze raz.

A ja powiem jeszcze tak:
Poczucie winy jest jednym z najlepszych narzedzi do kontrolowania ludzi....

Półcień

Poczucie winy? Rozpamiętywanie i wieczne gdybanie? Żal...? Nie w tej spódnicy....

Biggus Dickus

Nowopowstały

!!!!

Półcień

Atropinowa panienka

rozpamiętywanie nic już nie zmieni, więc nie ma sensu. lepiej żyć dalej z postanowieniem nie popełnienia drugi raz tego samego błędu Grey_Light_Colorz_PDT_19

Przewoźnik dusz

Wyrzuty sumienia mogą także prowadzić do zaniechania, gdy przyjdzie właściwy czas na zrobienie czegoś.

Niestety nawet, jeśli jest się przekonanym o jego bezcelowości, to ono i tak czasem męczy człowieka, który po popełnieniu błędu, ponosząc jego konsekwencje, zastanawia się, co by było, gdyby tego nie zrobił. Samo zastanawianie się nad tym, jak i poczucie winy, które wraz z tym przychodzi, jest bezsensowne, bo to coś już zostało zrobione i nie można tego odwrócić. Trzeba myśleć nad tym, co jest teraz.

La Figlia Della Tempesta

Ale przecież to, co zrobiliśmy, pozostaje z nami, jest częścią naszej przeszłości, częścią nas. Czy naprawdę jesteśmy w stanie się od tego uwolnić? Co więcej: czy nam wolno? Czy wolno nam myśleć tylko o teraźniejszości i przyszłości? Przeszłość jednak była, nic tego nie zmieni.

Hrabia

Życie idzie dalej. Nie ma po co się zamartwiać. Zrobisz coś źle, to przeproś, zapamiętaj co zrobiłeś źle i nie powtarzaj tego błędu. Jak będziesz się zamartwiać to zaczniesz stać w miejscu, nie ruszysz się dalej.

Od przeszłości się nie uwolnimy, ale możemy się od niej czegoś nauczyć. Można ją zagłuszać, ale się jej nie pozbędziemy.

P.S.
Procella, choćby tutaj nie przypominaj mi o maturach Grey_Light_Colorz_PDT_15

Wystarczy mi nauczyciel matematyki, który codziennie nam mówi, ile nam zostało czasu Grey_Light_Colorz_PDT_15

La Figlia Della Tempesta

Ale Lady prosiła o wygaianie jej z forum Evil or Very Mad

Przeproś i nie powtarzaj. Super. Ale czy to odwróci to, co już się stało? Nie. I dlatego musisz nieść ten ciężar. Czy to musi pociągać za sobą stanie w miejscu? Według mnie cierpienie pomoże zapamiętać lekcję od życia. Przy każdym moim błądzie staram się wręcz podsycać i wyolbrzymiać swoje poczucie winy.

Życie idzie dalej? Owszem, ale innym torem (zdecydowanie innym lub troszkę innym, zależy, jak poważne konsekwencje miał dany czyn), wpłynęło to na zmianę innej osoby/osób (jeżeli dany czyn dotyczył tylko Ciebie, nie ma powodu do poczucia winy, pytanie, czy jakikolwiek czyn dotyczy tylko nas...)...

To jest łatwe i wygodne podejście, powiedzieć "to już przeszłość, wyciągnę wnioski, naprawię szkody [a co z przypadkami, że to nie jest możliwe?] i już będę czuć się dobrze". Z tego samego powodu nienawidzę npo. idei spowiedzi...

Nawet jeżeli skrzywdzona osoba wybaczy Tobie, Ty nie masz prawa wybaczyć sobie. Bo zrobiłeś coś złego i nic tego nie zmieni.