Idealizm Platoński - Gotyk-Forum.pl

Shak Burz Huni-latub-ob

Spotkałem się kilka razy z tym że forumowicze cytują Platona. Pomyślałem że założę temat w którym będziemy się mogli wypowiedzieć co myślimy o dokonaniach chyba najlepiej poznanego filozofa starożytności. Tylko nie pisać mi tu o samym Platonie bo od tego możecie sobie założyć temat w dziale osobistości. No więc, zgadzacie się z tym panem czy nie?

Nocny Łowca

Bliżej mi do Hassana ibn Sabbaha niż Platona: wszystko jest względne, nic nie jest prawdą, wszystko jest zaledwie prawdopodobieństwem.

Idea istnienia wiecznotrwałych Idei, jednych dla całego świata zupełnie do mnie nie przemawia.
Gdyby istniała taka np Idea Dobra, to dawało by się określić Dobro Ogólne.
A w rzeczywistości... Istnieje tylko czyjeś dobro, czyjaś prawda itd... W dodatku tak się składa, że zazwyczaj zysk jednego jest stratą drugiego.

Druid

Z Platonem kojarzmi mi sie niewatpliwie glownie pojecie milosci platonskiej Grey_Light_Colorz_PDT_15

Bardzo szlachetna idea, wszak nie bede ukrywal ze sama w sobie nie wydaje mi sie do konca satysfakcjonujaca Grey_Light_Colorz_PDT_08

Zmierzch

Do mnie tak na przykład przemawia dualizm świata. Ale interpretuję go na swój sposób. To takie pocieszające, że poza "obszarem gnuśności zalanym odmętem" jest piękny i doskonały świat ducha. I zdaje mi się bardziej przekonujące niż ateizm, deizm czy ogólnodostępne chrześcijaństwo - jeśli tylko świat ten możemy postrzegać indywidualnie, oczyma własnej duszy.

Nowopowstały

osobiście przy całym szacunku dla Jego dorobku i wpływu jaki wywarł na rozwój myśli zachodu (bez neoplatońskiego "Zimorodka" zapewne nie byłoby ani gnostycyzmu zachodniego ani hierarchii światów w zachodniej magii) nie jestem zwolennikiem Platona a jeszcze bardziej tego co stało się z platonizmem w późniejszym okresie
dualizm ducha i materii uznający świat materialny za rozłączny od ducha i zły jest dla mnie chorą ideą
i był (moim zdaniem) upadkiem myśli greckiej
zdecydowanie bardziej wole Buddę Hellady czyli Heraklita

Nowopowstały

Nowopowstały

Arystoteles ładnie wykazał słabe punkty filozofii Platona :
-reductio ad absurdum : każde ciały, przedmiot składa się z określonych cech. Musiałaby zatem istnieć idea stołu, potem idea jednej nogi, potem idea drugiej nogi, potem idea barwy, idea odcienia.. etc. Jest to oczywisty absurd, a Plato przecie mówi, że wszystko co istnieje ma swoją ideę.

-jeżeli jakaś rzecz zmieni się, to co ? Otóż Boski Plato twierdzi, że rzecz po zmianie to po prostu inna idea jest. Istnieje zatem rezerwuar idei ? Śmietnisko idei ? Idee się nawzajem wykluczają ? W kontekście dogmatu o wieczności ideii jest to kolejny absurd.

- było jeszcze coś związanego z "problemem trzeciego człowieka", ale nie pamiętam już Grey_Light_Colorz_PDT_08

Tak czy owak - Platon śmierdzi, bo cały jego idealizm jest przede wszystkim intelektualny, a zakrawa na omal mistyczną konstrukcję. Ideą jest wszystko to, co można pomyśleć, wytworzyć umysłem, dociec rozumowo. Dualizm Platona został przekuty przez panów od chrześcijaństwa (patrystyka, scholastyka) na egzemplifikację realnej różnicy między światem materialnym a niebiański i wykazaniem nędzności tego pierwszego.

Boski Plato (jak się go tytułuje) chciał doskonałego świata idei, świata myśli (cały antyk jest bowiem przde wszystkim racjonalny - nie wiem czemu ale zapomina się o tym) i na drodze rozumowej dedukcji opracował swoją mała fantasmagorię o konieczności istnienia lepszego świata (bo jakże to ? Po śmierci myśli człowiecze ulegają rozproszeniu ! Es kann nicht sein ! No i właśnie...).

Powyższe jest oczywiście mocno uproszczone i zawiera negatywny ładunek emocjonalny wobec Boskiego Plato. No nie lubię antyku. A że to kolebka jest ? Nijak jednak przystająca do tego, z czym teraz trzeba się mierzyć. Dziękuję, skończyłem -.-

Shak Burz Huni-latub-ob

Nowopowstały

Akurat o zatracenie się dynamicznej dwójjedni, czyli apollińskości i dionizyjskości to Nietzsche obwiniał przede wszystkim Sofoklesa i Sokratesa. Ba ! Od Sokratesa wywodzi upadek myśli dostojnej, ulokowanie 'punktu ciężkości' w zaświatach "idealnych" (pisze o tym właśnie Platon relacjonując ostatnie słowa Sokratesa...).

Nietzsche nie był zwolennikiem mimesis ani harmonii jako takiej... Akurat pierwiastki te stanowiły dynamiczny gwarant przeżywania swojego życia jako misterium nędzy, goryczy które właśnie człowiek mocą swojego ducha może spróbować w jakiś sposób okiełznać, porywając się uwznieśleniom ducha tragedii, etc, etc... "Narodziny tragedii" są arcyciekawe i na pewno stawiają antyk w innej panaromie (znowuż - zupełnie świeżej, ciekawej, uwrażliwionej refleksją), nie należy jednak zapominać, że misiek Fryderyk (którego bardzo szanuję i cenię) pisał później, że jego literacki debiut (czyli właśnie NT) to chełpliwe swawole młodzieńczego umysłu Grey_Light_Colorz_PDT_08

Niemniej czytając NT można dać się porwać, czuć nęcącą, powabną i hipnotyzującą woń dytyrambów i bachantek Grey_Light_Colorz_PDT_19

Ja byłem zachwycony.

A Plato jak Plato. Przereklamowany, to na pewno. Chciał dobrze, nie wyszło Grey_Light_Colorz_PDT_08

Uwikłał myśl w kurioza swojego idealizmu, nie chcąc dopuścić istnienia wielu płaszczyzn bytu. A z tą kupą to mój poprzednik rację ma, ot co.

Shak Burz Huni-latub-ob

Nowopowstały

Chodziło o przyjaźń Sokratesa i Sofoklesa. Nietzsche "ducha greckiego" (czyli tego znamienitego, dostojnego) widział przede wszystkim w tragedii greckiej ( a najprecyzyjniej attyckiej). Sokrates miał rzekomo przekonać Sofoklesa do nadania dramatom mniej żywiołowej natury, a podporządkować ją pewnemu schematowi, modelowi. Dramaty Sofoklesa realizowały zatem pewien dialektyczny zamiar twórcy, nie wywoływały w odbiorcy niczym ponad poczucie zrozumienia sztuki. Dramaty Sofoklesa byly podporządkowane strukturze myślowej, stąd również odbiorca miał być podporządkowany stetcznemu kształtowi (tak twierdzi Nietzsche). Fryderyk właśnie buntował się przede wszystkim racjonalnemu traktowi, który Sokrates nadał twórczości Sofoklesa, przekonując go do określonych rozwiązań artystycznych w swoich dramatach. Początek rozkładu 'ducha greckiego' datuje Nietzsche na początek akuszerskiej działalności Sokratesa, która obejmując również Sofoklesa skaziła Dramat (przez dużę De) podszywką racjonalną, która zniweczyła właściwy sens tragedii (tylko one bowiem, w przekonaniu Nietzschego wyrażały to, co pozwalało ludziom obcować ze strasznościąi bezsensownością swojego istnienia, tym samym uszlachetniając się jakoby). Porównanie Sokratesa do Jezusa i Platona do apostołów jest baardzo daleko idące w świetle nietzschowego Antychrysta (choć niektóre wydania mają tytuł Antychrześcijanin, moim zdaniem znacznie bardziej fortunne i trafne).

Cóż... Poglądy bywają bardziej zbrodnicze niż czyny. Jakoś tak.

Nowopowstały