Człowiek w kosmosie.... Czy coś znaczymy? - Gotyk-Forum.pl

Nowopowstały

Ostatnio ciągle rozmyślam nad ogromem kosmosu, i nie potrafię sobie wyobrazić, jak może wyglądać koniec przestrzeni, jak cżłowiek wygląda na tle tego ogromnego, tajemniczego miejsca.

Czy może są istoty dla których wszechświat jest malutki, a ludzie to coś mniejszego od elektronów??

A może nasz wszechświat jest po prostu częścią jakiejś większej całośći??

Czy ktokolwiek o nas wie, i czemu Bóg, jeśli istnieje, dał nam taki ogrom miejsca, skoro i tak nigdy nie wychylimy się poza naszą galaktykę??

Przewoźnik dusz

Mistrz Gry

Ja mogę do tego podejść tylko w naukowy sposób, ale pewnie niewiele osób by do końca zrozumiało (a i ja bym miał trudności z klarownym wyjaśnieniem tego czy owego), więc w skrócie można napisać, że już same odległości, jakie panują we Wszechświecie są niewyobrażalnie ogromne i o ile wokół nas (czyli, powiedzmy, w obszarze naszej galaktyki) nie stwierdzono nawet nie życia, ale warunków, które by umożliwiły powstanie takowego, to odebranie np. sygnału z innej galaktyki (znów pomijając pewne parametry) wcale nie świadczyłoby o istnieniu życia, bo czas, jaki upłynąłby od tego zdarzenia byłby tak niemiłosiernie długi, że tamta, nazwijmy to, cywilizacja mogłaby już dawno przestać istnieć. Nasza wiedza jest zbyt mała.
Podobnie jest z lotami w kosmos: przy obecnym poziomie technologicznym nie stać nas na wygenerowanie prędkości ucieczki (tzw. III prędkość kosmiczna), a już zupełnie nie mamy co podskakiwać znając ledwo zalążki silnika jonowego (że o fotonowym nie wspomnę). Na chwilę obecną więc odpada.
Chyba każdego kiedyś zastanawiało jak to jest, że kiedy my patrzymy w niebo, ktoś tam na innej planecie też patrzy w tym samym czasie. No cóż, może kiedyś się dowiemy czegoś więcej.
Na razie wiadomo, że Wszechświat nieustannie się rozszerza i jakoś nie widać końca tego procesu, więc może gdzieś tam w oddali powstają formy życia, rozwijają się i wymierają, a my nawet tego nie wiemy (bo i jak).
Swoją drogą, to temat - rzeka. Mozna o tym dużo.

Nowopowstały

Może nie do końca mnie zrozumieliście. Nie chodzi mi o suche naukowe fakty, czy powzięte z science fiction. Chodzi mi o wasze osobiste przemyślenia (tak to się chyba pisze), o wasze odczucia i emocje, które związane są z waszym poczuciem powiązania z wszechświatem. Szczególne myśli, które przyszły wam do głowy, w chwilach kiedy naprawdę czujecie ogrom kosmosu.

Mistrz Gry

Ja się w takim razie nie będę wypowiadał, bo moje odczucia są ściśle powiązane z nauką na ten temat. Może jak człowiek był mały, to pod wpływem niektórych filmów (nie tylko sf) jeszcze się zastanawiał czy "jest tam ktoś", ale teraz mi przeszło.

Aksamitna Mgiełka

Przewoźnik dusz

No cóż, trudno to coś sensowniejszego od SF wymyślić właśnie ze względu na brak informacji. Żeby się nad czymś zastanawiać, trzeba mieć do tego podstawę, czyli wiedzę.

Może coś luźno związanego z tematem:

Dodam jeszcze takie porównanie, które mówi nieco o ogromie wszechświata. Usłyszałem je od samego Mirosława Hermaszewskiego. Niedawno był z nim wykład na mojej uczelni. Daje do myślenia.
Odległości w kosmosie mierzy się nieco inaczej. Mierzy się w czasie, jaki potrzebuje promień światła, by daną odległość zmierzyć. Od Słońca do Ziemi trwa to 8 sekund. Człowiek najdalej postawił nogę na Księżycu, to jest 1 sekunda świetlna. Nasza galaktyka ma średnicę kilkudziesięciu tysięcy lat świetlnych, ma miliardy gwiazd, a galaktyk w kosmosie są miliardy.

Bad Girl Straight to video

Dopóki człowiek nie stworzy niczego szybszego od prędkości światła nie ma po co pchac sie w kosmos, nasz układ słoneczny to za mało

Przewoźnik dusz

Hrabia

Ciemność

Gdy byłam dzieckiem i myślałam o kosmosie wyobrażałam sobie ogromny pędzel malujący czarną farbą biegnący gdzieś w czasoprzestrzeń i nigdy niezatrzymujący swojego ruchu. Zostawiał za sobą droge czarnej farby i nie ważne jak daleko byś się udał i tak by on ciebie wyprzedził, dlatego nie dowiemy się nigdy czy jest coś poza. (Takie dziecinne wyobrażenie:)

Jasność

To jest temat który mnie najbardziej zajmuje

Malk Content

Silvaticus Cruor

Świetne porównanie ludzkości do grzyba na ścianie. Jakbyśmy w tym ogromnym wszechświecie byli zbędni. Ale czy nie wydaje się wam że my jednak coś znaczymy? Gdyby nie człowiek nie moglibyśmy wysnuwac takich wniosków i prowadzić takich rozważań, bo nie wiedzielibyśmy że istnieje coś takiego jak przestrzeń kosmiczna. Całe opowieści o wyspie poruszającej się na zółwiach, smokach czy innych potworach... A teraz? Loty w kosmos, UFO i inne fantastyczne badziewia! To człowiek i jego praca i wysiłek.

Nocny Łowca

Ciekawą sprawą jest to, że w Wedach zawarto opisy kilkudziesięciu zamieszkałych planet (z dopiskiem że życie na nich może być "nie do objęcia ludzkim rozumem") i z niewielkim błędem podano długość dnia galaktycznego (czyli obrotu Drogi Mlecznej wokół osi). Piszą tam też że wszystko, nawet wszechświat, żyje, umiera i odradza się na nowo.

Pytanie nasuwa się samo: jak oni wpadli na taki pomysł? Czy kiedyś wiedzieliśmy więcej? A jeśli tak, to dlaczego ta wiedza została zapomniana?

Z drugiej strony
Gdyby tak się nad tym głębiej zastanowić, to wszystko jest kwestią skali. Taka bakteria żyje od kilku minut do około dwóch godzin i potrzebuje na prawdę mało przestrzeni. Można by powiedzieć, że ciało nosiciela jest dla niej całym wszechświatem ("Wyprawa kapitana Paciorkowca z rodzinnej zatoki nadnosowej do odległych kolonii w pachwinie" Grey_Light_Colorz_PDT_01

)

Struktura rzeczywistości to fraktal, więc może nad naszym wszechświatem jest jakiś nadwszechświat, a małe wszechświaciki roją się w nim jak pierwotniaki w kropili wody... A nad nimi pochyla się mikroskop Obserwatora... Który stwierdza... Ech ci ludzie, żyją tak krótko że ciężko ich zauważyć... za niecałe 7,5 miliarda lat zgaśnie im Słońce i wcześniej pochłaniając ich planetę... a już za niecałe 200 bilionów lat cała ich galaktyka zderzy się z sąsiednią i przestanie istnieć... będzie na co popatrzeć... a ich wszechświat pożyje jeszcze... ech, trzeba już myśleć o zrobieniu nowego...