Perły polskiej poezji - Gotyk-Forum.pl

Szmaragdowa Wiedźma

miejsce na dyskusję o ulubionych rodzimych poetach oraz na dzielenie się swymi ulubionymi lirykami.
bo już na prawdę dośc mam poezji przepełnionej mrokiem, krwią i bólem... czas na coś ambitniejszego Grey_Light_Colorz_PDT_19

na dobry początek... swego rodzaju hymn artystów wszelakiego rodzaju:

'EVVIVA L'ARTE!'

Evviva l'arte! Człowiek zginąć musi -
cóż, kto pieniędzy nie ma, jest pariasem,
nędza porywa za gardło i dusi -
zginąć, to zginąć jak pies, a tymczasem,
choć życie nasze splunięcia niewarte:
evviva l'arte!

Evviva l'arte! Niechaj pasie brzuchy
nędzny filistrów naród! My, artyści,
my, którym często na chleb braknie suchy,
my, do jesiennych tak podobni liści,
i tak wykrzykniem; gdy wszystko nic warte,
evviva l'arte!

Evviva l'arte! Duma naszym bogiem,
sława nam słońcem, nam, królom bez ziemi,
możemy z głodu skonać gdzieś pod progiem,
ale jak orły z skrzydły złamanemi -
więc naprzód! Cóż jest prócz sławy co warte?
evviva l'arte!

Evviva l'arte! W piersiach naszych płoną
ognie przez Boga samego włożone:
więc patrzym na tłum z głową podniesioną,
laurów za złotą nie damy koronę,
i chociaż życie nasze nic niewarte:
evviva l'arte!

[Kazimierz Przerwa-Tetmajer]

WIDMO ADMIN

Kochankowie
Edward Stachura

Katedro! szerokobiodra kobieto
o czterech smukłych nogach
Zielone dłonie jaszczurek
przemycają światłość twego brzucha
ascetycznym handlarzom

Rozkoszne zdziwienie palców
spada w pionowość pleców - mrocznych witraży
do posadzki
na której czerwień twych włosów
zastyga w dymiący ochłap baranka

A wysoko między łukami
na pajęczych siatkach
dojrzewa w purpurowych kokonach
owoc na wypełnienie ostatniego naczynia

bardzo lubie Stachurę...

La Figlia Della Tempesta

Ja też!

Paskuda

No to nie jesteście same [Tylko ja kocham Stachurę]

Życie To Nie Teatr

Życie to jest teatr -- mówisz, ciągle opowiadasz.
Życie to jest tylko kolorowa maskarada.
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra.
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach -- to jest gra.

Życie to nie teatr -- ja ci na to odpowiadam.
Życie to nie tylko kolorowa maskarada.
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest.
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć.

Ty i ja -- teatry to są dwa, ty i ja.
Ty, ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w góre wznosisz brwi
Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle,
bo ty grasz.

Ja dusze na ramieniu wiecznie mam
Caly jestem zbudowany z ran
Lecz kaleka nie ja jestem tylko ty
Bo ty grasz.

Jutro bankiet u artystów. Ty się tam wybierasz.
Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera.
Flirt i alkohole, może tańce będą też.
Drzwi otwarte potem zamkną się, no i cześć.

Wpadnę tam na chwile, zanim spuchnie atmosfera.
Wódki dwie wypije, potem cicho się pozbieram.
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb.
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.

Ty i ja -- teatry to sa dwa, ty i ja.
Ty, ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w góre wznosisz brwi
Nawet kiedy źle Ci jest, to nie jest źle,
bo ty grasz.

Ja duszę na ramieniu wiecznie mam
Cały jestem zbudowany z ran
Lecz kaleką nie ja jestem tylko ty
Bo ty grasz.

(cenię sobie również wiersze//piosenki Stachury śpiewane przez SDM)

La Figlia Della Tempesta

A Leśmian?

GŁUCHONIEMA

We wsi naszej jest jedna głuchoniema dziewka.
Pragniesz głos jej posłyszeć, gdy patrzy w lazury,
Bo w jej oku się tai gadatliwa śpiewka.
Przyszła do nas z wsi obcej, nie wiadomo której.

Nikt nie zna jej nazwiska ni snu. co ją stworzył -
Chyba śmierć ją zawoła kiedyś po imieniu...
Ja - chciałem być jej śmiercią, aby w jej milczeniu
Znaleźć strunę, na której Bóg dłonie położył.

Myślałem, że gdy w złotym wieczności obłędzie
Garścią ziemi uderzę w niemą pierś dziewczyny,
Pierś ta dumką łabędzią zahuczy w doliny
I zbudzi na jeziorach uśpione łabędzie!...

We wsi naszej jest jedna rzeka bardzo blada,
Dziad jakiś nurzał sieci w falistej głębinie -
Pytam go, co za rzeka? - a on odpowiada:
''Trudno dać imię temu, co w dalekość płynie...

Mówią jedni, że Tykicz, drudzy. że Mohiła,
Inni mówią: Daleka, a zaś inni: Bliska -
Ja stary wiem, że nie ma ta woda nazwiska...
Co rzece po imieniu; gdy w snach dno zgubiła!...''

We wsi naszej nieziemskie bywają wieczory,
Gdy zorza świat przemienia w sen o snach nietrwały,
Wtedy w duszy się rodzą fioletowe zmory
I wspomnienia o rzeczach, które nie istniały.

W taki wieczór widziałem, jak ta głuchoniema
Z duszą do umarłego podobną słowika,
Ta śpiewaczka bezgłośna, lira bez lirnika,
Szła ku rzece, witając ją dłońmi obiema.

Tam stanęła, jak człowiek, co nie słysząc, słucha -
I złotą sieć warkocza zanurzyła w głębi.
Rybaczka! - chciała może złowić sen gołębi,
Który własnym jej głosem na dnie rzeki grucha !

Albo może pragnęła ta łowczyni śmiała
Chwycić własne odbicie w sieć złocisto-płową,
Myśląc, że ono, ludzką obdarzone mową,
Opowie ludziom wszystko, o czym wciąż milczała !

Nagle strząsnęła sploty. Ognie zórz ją złocą,
Jak światłość wiekuista, przyćmiona i senna...
Obca sobie i światu, między dniem a nocą
Nad bezimienną rzeką stoi bezimienna...

Paskuda

Rafał Wojaczek

CZY JA MOGŁ
W WĄTŁYCH USTACH UNIEŚĆ
TAKĄ MIŁOŚĆ

Nieskończenie beztroska

gdzieś na kresach

doby

tak zasnęłam - nareszcie

nie w Twoim śnie, lecz

w swoim!

- Nagle się obudziłam

naga

z sennych objęć

koszmarnych rąk- bełkocąc

sen ze snu, tę

myśl: ojciec

a Bóg już siedział w nogach

łóżka - w rękach trzymał

nocną koszulę - moją!

- sama

przez sen

ją zdjęłam?

- Krzyknęłam, oczy

dłonią bezmyślną zakryłam:

gdy znów odkryłam- mądry

Bóg

Już na mnie

nie czekał.

- Na pewno na koszuli

obłoku

odleciał

że już jej ani w nogach

nie znalazłam ni

nigdzie.

- Wiedz: po to do krwi w dziąsłach

gryząc pióro

piszę

ten list, by smutną nagość

zakryć

choć takim listkiem

28 V 1970

Szmaragdowa Wiedźma

mój mistrz, Baczyński

Gotyk

(Impresja)
Z kościołów ciemną głębią głucho napuszonych
wypełzły ciężkie krople fugą nie zagraną
i zastałe wiekami sztalugowe świece -
- żółte mumie okrucieństw wypełzłe na ścianę.
Ciężar głębi powietrza splątany w organach
zachrypi w słowach ponurych marszem pogrzebowym.
Światło ciche, zastałe osiada na szybach
(ciche, ciepłe są barwy w szybkach kolorowych).
Zmierzch kołacze pod stropem zadymionym słońcem
(rozpylone barwiście w powietrzu potęgi).
Srebro sypie się łyskiem z napuchłych ołtarzy;
glos po stropach się chwieje kamienistym kręgiem.
Czas nabiega ciemnawo smutkiem bezcielesny
jak krew czamoblękitna w napuchniętą pręgę.

Szmaragdowa Wiedźma

i raz jeszcze Stachura...

'Czy warto'

Zwalić by można się z nóg,
Co rusz, co krok, co noc,
To szloch i rozpacz.
Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto...
Raczej nie warto.
Nie, nie, nie warto

Zginąć by można jak nic,
Do żył jest nóż, lub w dół,
Na bruk, z wysoka.
Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto...
Raczej nie warto.
Nie, nie, nie warto

Jechać by można do miast,
Lub w las, na błoń, na koń
I goń nieboskłon.
Ale czy warto?
Może nie warto?
Ech, chyba warto...
Tak, tak warto
Bardzo to warto
O tak, to warto,
Jeszcze jak bardzo
Warto.

Nowopowstały

Edward Stachura "Czy warto" hmm... mój ulubiony wiersz tego pisarza, taki... po prostu piękny... i można go interpretować na wiele sposobów...

Szmaragdowa Wiedźma

o tak, jest wyjątkowy...

i kolejny z liryków znaczących dla mnie bardzo wiele...

kochać i tracić
pragnąć i żałować
padać boleśnie
i znów się podnosić

krzyczeć tęsknocie "precz"
i błagać "prowadź
oto jest życie:
nic, a jakże dosyć...

zbiegać za jednym klejnotem pustynie
iść w toń za perłą o cudu urodzie
ażeby by po nas zostały jedynie
ślady na piasku i kręgi na wodzie...

[Leopold Staff]

Szmaragdowa Wiedźma

i znów baczyński... pierwszy jego wiersz, jaki wpadł mi w ręce. i do dziś jest moim ulubionym...

I
Ten wiersz jak śmierć jest smutny
i obojętny jak śmierć.
Szare koty pod światło puszą ostrą sierść.
Żółty lament ulicy. gdzie nie chodzi nikt.
Bije trwoga żaglami o codzienność szyb.
II
Niebu blaknie za każdym krokiem. Ogień
wydzwania łuny, a wesołe ptaki
są pożegnaniem moim z ludźmi i bogiem.
Ślepnę, tracę drogi, chodzę torem rakiet.
A więc jesień. Dymi miasto, ptaki płyną na ukos,
liście opadłe z czerwonych kominów fabryk.
Po ulicy chodzą umarli, leża skrzydła oderwane krukom,
czeka powóz i w drzwiach martwy lokaj z kandelabrem.
Wojaż toczy powoli drogi wysokich kasztanów.
Upływam w jesień mniejszy z każdym krokiem,
w pola zasianych zjaw w kolumny ma[r]twych peanów,
w obojętność - mijanych - okien
Gdzie powóz drogą odpływa? Szelestem dymi bruk,
0, najsmutniejsza jesieni, w zamęcie znaków i elips
nad pieśnią kołujesz jak kruk.
Jak miłość powierzoną dwóm życiom - rozdzielić?
[jesień 40 r.]

Szmaragdowa Wiedźma

może nie do końca jest to poezja... może nawet niezupełnie proza poetycka... ale niewątpliwie liryczna w swym przekazie i atmosferze twórczość pani marty fox dziś zaparła mi dech w piersiach...
pozwólcie, że się podzielę...

Moja Kobieta Winna Grzechu wysiądzie za chwilę z pociągu. Na pewno wysiądzie. Podejdzie do mnie i powie: Dziekuję, że jesteś. Bądź moim źródłem. Będę zawsze spragniona. Kochaj mnie, zobaczysz - stworzymy siebie od nowa dla siebie i dla życia. Jestem ostatnio więcej z Tobą niż z sobą. Chcę mieć ręce pełne ciebie, a gdy zamkniesz oczy pobiegniemy razem po różę, po jej zapach i czerwień, kolcami przypieczętujemy nasz dzień...
Nie, nie. Nie tak. Moja Kobieta Winna Grzechu wybiegnie za chwilę z pociągu. Zawiśnie na mojej szyi i powie: Przytul mnie mocno, wejdź we mnie. Moja kobieta bedzie moją, zwisając w moich ramionach. I powie: "Nie bądź rozważny, bądź szalony i nie bój się ran, które są święte."

Moja Kobieta Winna Grzechu za chwilę wysiądzie z pociągu i zrobię z nią wszystko, co jej obiecałem. Stanie się ciałem jak słowem wyszeptanym. Będę ją kochał hiperbolicznie i ponadrzeczywiście, a ona będzie się prężyć pod każdym moim, nawet niewidzialnym, gestem.
Moja Kobieta Winna Grzechu, miłości pełna - stoi przede mną. W jej oczach siedzi demon - ten sam, który opętał Joannę, Matkę, tę od Aniołów. Moja kobieta przytula się do mnie i mówi: Nie chcę być bez ciebie, nawet jeśli będę.

['Oczekiwanie']

Nowopowstały

Trzy słowa najdziwniejsze
Szymborska Wisława

Kiedy wymawiam słowo Przyszłość,

pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.

Kiedy wymawiam słowo Cisza,

niszczę ją.

Kiedy wymawiam słowo Nic,

stwarzam co, co nie mieści się w żadnym niebycie

Nowopowstały

Bellon Wojtek, Przemijanie (śpiew Dinków)

Kiedy w szarości pradawnego czasu Bóg czynił rzeczy
Stworzył słońce:
I słońce przychodzi i odchodzi i znowu wraca.
Stworzył księżyc:
I księżyc przychodzi i odchodzi i znowu wraca.
Stworzył człowieka:
I człowiek przychodzi i odchodzi i nie wraca nigdy.

Nowopowstały

Miłość od pierwszego wejrzenia
Szymborska Wisława

Oboje są przekonani,

że połączyło ich uczucie nagłe.

Piękna jest taka pewność,

ale niepewność jest piękniejsza.

Sądzą, że skoro nie

znali się wcześniej,

nic miedy nimi nigdy się nie działo.

A co na to ulice, schody, korytarze,

na których mogli się od dawna mijać?

Chciałabym ich zapytać,

czy nie pamietają -

może w drzwiach obrotowych

kiedyś twarzą w twarz?

jakieś ,,przepraszam\'\' w ścisku?

głos ,,pomyłka\'\' w słuchawce?

- ale znam ich odpowiedź.

Nie, nie pamietają.

Bardzo by ich zdziwiło,

że od dłuższego już czasu

bawił się nimi przypadek.

Jeszcze nie całkiem gotów

zamienić się dla nich w los,

zbliżał ich i oddalał,

zabiegał im droge

i tłumiąc chichot

odskakiwał w bok.

Były znaki, sygnały,

cóż z tego, że nieczytelne.

Może trzy lata temu

albo w zeszły wtorek

pewien listek przefrunął

z ramienia na ramię?

Było coś zgubionego i podniesionego.

Kto wie, czy już nie piłka

w zaroślach dzieciństwa?

Były klamki i dzwonki,

na których zawczasu

dotyk kladł się na dotyk.

Walizki obok siebie w przechowalni.

Był może pewnej nocy jednakowy sen,

natychmiast po zbudzeniu zamazany.

Każdy przecież początek

to tylko ciąg dalszy,

a księga zdarzeń

zawsze otwarta w połowie.