Edward Stachura - Gotyk-Forum.pl

Jasność

Edward Jerzy Stachura, dla przyjaciół Sted (ur. 18 sierpnia 1937, zm. 24 lipca 1979) - polski poeta, pisarz, pieśniarz i wędrowiec (outsider). Uznawany za jednego z poetów wyklętych. (za Wikipedią)
Znacie jego utwory? Według mnie jest on jednym z najlepszych polskich poetów, o ile nie najlepszym.
Kilka jego utworów:

Deszcz Tropikalny

Pochlebnie przelewasz się Ty
w silnych ramionach baobabów
rozpiętych nade mną jak rynny

I chyba pozostanie już
niedościgniony mój język pod chmurami

Bo to nie są chwile
a tym bardziej witraże zazdrości
po których można błądzić świecą
w poszukiwaniu gwiazd i pająków
na lekcję anatomii

Biała lokomotywa

Sunęła poprzez czarne łąki
Sunęła przez spalony las
Mijała bram zwęglone szczątki
Płynęła przez wspomnienia miast
Biała Lokomotywa

Skąd wzięła się w krainie śmierci
Ta żywa zjawa istny cud
Tu pośród pustych marnych wierszy
Tu gdzie już tylko czarny kurz
Biała Lokomotywa

Ach czyj ach czyj to jest
Tak piękny hojny gest
Kto mi tu przysłał ją
Bym sie wydostał stąd
Białą Lokomotywę

Ach któż no któż to może być
Beze mnie kto nie umie żyć
I bym zmartwychwstał błaga mnie
By mnie obudził jasny zew
Białej Lokomotywy

Suniemy poprzez czrne łąki
Suniemy przez spalony las
Mijamy bram zwęglone szczątki
Płyniemy przez wspomnienia miast
z Białą Lokomotywą

Gdzie brzęczą pszczoły pluszcze rzeka
Gdzie słońca blask i cienie drzew
Do tej co na mnie w życiu czeka
Do życia znowu nieś mnie nieś
Biała Lokomotywo

Anatema na śmierć

Byli tacy co rodzili się
byli tacy co umierali
byli też i tacy, którym to było mało

o feudalna właścicielko naszych dni i nocy
łasico cmentarna, zjadaczko ostatniego potu
panno tatarskich, zazdrosna wszystkich narzeczono
mącicielko wody, lubieżna kusicielko
grzybie piwniczny, jadzie mityczny, wczesna trucicielko
założycielko rodu borgia, muzo getta, wieżo z kości
arko z kości, bramo z kości, różo z kości
rdzo trawestująca, palmo niecierpliwości
w ogonie pawia ukryta ciemna maszynerio
do pół masztu opuszczona niechybna bandero
iskry i morskich latarni gasicielko, szumie głuchy
ty, co zboże pozwalasz źrałe
i oziminy wiotkiej piękną niewiadomą

kto ci dał do ręki ostrą broń, zwyczajna ty wariatko!

Czarny Mentor

Wędrówką jedną życie jest człowieka

Wędrówką jedną życie jest człowieka;
Idzie wciąż,
Dalej wciąż,
Dokąd? Skąd?
Dokąd! Skąd!
Dokąd! Skąd!

Jak zjawa senna życie jest człowieka;
Zjawia się,
Dotknąć chcesz,
Lecz ucieka?
Lecz ucieka !
Lecz ucieka !

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł!
Nie dam się!

Wędrówką jedną życie jest człowieka;
Idzie tam,
Idzie tu,
Brak mu tchu ?
Brak mu tchu !
Brak mu tchu !

Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!
Płynie wzwyż,
Płynie w niż!
Śmierć go czeka?
Śmierć go czeka !
Śmierc go czeka !

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł!
Nie dam się!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!

Wiersze Stachury zostały często zapożyczone do tesktów piosenek...

Zmierzch

bez obrazy, w koncu forum to miejsce wymiany myśli - Stachura pisał o niczym. jak to podsumował jeden z moich kumpli: "to jest, proszę pani, bełkot". i się z tym zgadzam. poeta ten niewiele w swojej twórczości wnosi do lirycznego światka, a znamy go przede wszytkim z tego, że był buntownikiem i się zastrzelił (dobrze mówię? mogę już nie pamiętać)...

nazywanie go najlepszym polskim poetą to dla mnie duży nietakt. bardzo przepraszam, jeśli kogoś uraziłam. to tylko moje zdanie. jedyny jego utwór, który.. hm... "lubię" (a może raczej: jeden z niewielu), to "z nim będziesz szczęśliwsza", a to dlatego, że wykonuje go Stare Dobre Małżeństwo w formie poezji śpiewanej.