Charles Baudelaire - Gotyk-Forum.pl

Malk Content

Heautontimoroumenos

Uderzę cię bez nienawiści
I bez wściekłości, jak uderza
Rzeźnika nóż i jak Mojżesza
Laska o skałę, aż wytryśnie

Z twych oczu łzawe udręczenie,
Aby napoić mą pustynię!
Na twoich słonych łzach popłynie
Nadzieją wzdęte me pragnienie -

Okręt, co w morską dal wypływa,
I w sercu łzami upajanym
Zadźwięczy drogie twe szlochanie,
Jak bęben, co do szturmu wzywa!

Jestem fałszywy akord, brzmiący
Zgrzytem w niebiańskich sfer symfonii,
Dzięki żarłocznej, złej Ironii,
Tak bezustannie szarpiącej,

Co krzyczy we mnie, duszę zżera,
Jest moją krwią, jej czarnym jadem!
A jam złowrogim jest zwierciadłem,
Gdzie się przegląda ta megiera.

Ja jestem zbrodnią - oraz karą,
Jestem i raną - i kindżałem,
I kołem - i łamanym ciałem,
Jestem i katem, i ofiarą!

Wampirem duszy mej kalekiej,
Jednym z tych wielkich odtrąconych,
Którym jest wieczny śmiech sądzony,
Lecz uśmiech obcy im na wieki.

Muzyka

Muzyka mnie ogarnia niekiedy jak morze!
Ku mojej gwieździe bladej
Pod stropem mgły lub w puste eteru przestworze
Rozpinam żagle.

Pierś ma naprzód podana, wzdymają się płuca,
Niby płótno żaglowe,
Na grzbiety fal się wdzieram, noc zasłonę rzuca
Na moją głowę.

I czuję, jak namiętne tętnią w moim pulsie
Wszystkie tortury okrętu,
Przychylny wiatr, i nawałnice, i konwulsje

Wśród niezmiernego odmętu
Kołyszą mnie. Lub cisza płaska w morzu pustem
Jest mej rozpaczy lustrem!

Litania do Szatana (ten wiersz przysuwa wspomnienia związane z lekturą "Raju utraconego" Miltona(zwłaszcza 3 pierwszych rozdziałów), gdzie postać Szatana była prekursorem bohatera romantycznego)

Ty nad wszystkie anioły mądry i wspaniały,
Boże przez los zdradzony, pozbawiony chwały,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

O Ty, Książę wygnania, mimo wszystkie klęski
Niepokonany nigdy i zawsze zwycięski,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Głuchych mroków podziemia wszechwiedzący królu,
Lekarzu dobrotliwy ludzkich trwóg i bólu,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Któryś rzucił w pierś nawet najlichszych nędzarzy
Skrę miłości, co Raju pragnieniem się żarzy,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który Śmierć zapłodniwszy, swą oblubienicę,
Zrodziłeś z nią Nadzieję, szaloną wietrznicę,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który w oku skazańca zapalasz błysk dumy,
Że patrzysz z szubienicy wzgardą w ludzkiej tłumy,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który znasz najtajniejsze ziemskich głębin cienie,
Gdzie zazdrosny Bóg drogie pochował kamienie,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który wzrokiem swym jasnym przejrzałeś metale
Od wieków śpiące w głuchym, mrocznym arsenale,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który chronisz od śmierci i zgubnego strachu
Lunatyków błądzących po krawędziach dachu,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który starym pijaka kościom niepożytą
Giętkość dajesz, gdy wpadnie pod końskie kopyto,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Któryś człeka słabego, by mu ulżyć męki,
Nauczył proch wyrabiać i dał broń do ręki,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Któryś piętno wycisnął, co hańbą naznacza,
Na czole bezwstydnego chciwca i bogacza,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Który sprawiasz, że kobiet upadłych wzrok pała
Uwielbieniem łachmanów i chorego ciała,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Pochodnio myślicieli, kosturze wygnańców,
Spowiedniku wisielców i biednych skazańców,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Ojcze przybranych dzieci, których Boga Ojca
Gniew i mściwość wygnały z rajskiego Ogrojca,

O Szatanie, mej nędzy długiej się ulituj!

Modlitwa

Chwała tobie, Szatanie, cześć na wysokościach
Nieba, gdzie królowałeś, chwała w głębokościach
Piekła, gdzie zwyciężony, trwasz w dumnym milczeniu!
Uczyń, niechaj ma dusza spocznie z Tobą w cieniu
Drzewa Wiedzy, gdy swoje konary rozwinie,
Jak sklepienie kościoła, który nie przeminie!

Mrok

Co on ma z tym Szatanem? Grey_Light_Colorz_PDT_08

Malk Content

Może naczytał się Miltona...

Aksamitna Mgiełka

Wiersze Baudelaire'a są przyjemne ze względu na podejmowaną tematykę, ale jak dla mnie są zbyt wydłużone i monotonne. To taki ichni Mickiewicz Wink

.

Szmaragdowa Wiedźma

szczerze? jakoś mnie ten pan nie zachwycił...

Paskuda

Jasność

A ja Go lubię. Szczególnie "Wesoły Zmarły" czy "Epilog"
To wszystko o "szatanie", jak sądzę, było wyrazem sprzeciwu wobec świata, pokazaniem załamania wartości w drugą stronę.
Zresztą pięknie opisywał w swoich wierszach ówczesną "ciemniejszą" stronę Francji jak i był jednym z prekursorów dekadentyzmu Grey_Light_Colorz_PDT_19

Malk Content

Lenore, the Cute Little Dead Girl

Jak wszyscy tak nie moga zniesc tego szatana to może dam coś bezszatanowego? Grey_Light_Colorz_PDT_15

~~**~~

„Miłość Kłamstwa”

Gdy widzę, jak przechodzisz, moja obojętna,
I poddajesz harmonii smyczkowego pienia
Krok, ruch, gest, drgnienie serca, a nawet rytm tętna,
Wodząc nudę w głębinie swojego spojrzenia;

Gdy widzę upiększone chorobliwym wdziękiem
Czoło twoje, na którym wieczór się rozjarzył
Od gazowych kinkietów w subtelną jutrzenkę,
I oczy jak z portretu patrzące z twej twarzy,

Mówię: "Jakże jest piękna i świeża przedziwnie!
Wieńczy ją ciężar wspomnień, ta wieża mądrości,
A tak jak miąższ brzoskwini, ślepo i naiwnie,
Serce jej do wymyślnej dojrzało miłości.

Czyś owocem jesieni o smaku królewskim,
Zapachem egzotycznych oaz i klimatów?
Czyś żałobną amforą czekającą łezki,
Wezgłowiem dla pieszczoty czy wiązanką kwiatów?

Wiem są oczy z wyrazem czystej melancholii,
Choć nie kryje tajemnic ich głębia zazdrosna,
Sanktuaria bez bóstwa, szkatułki bez kolii,
Bardziej puste i głębsze niż wy, o niebiosa!

Czyż olśnieniu nie starczy, abyś była złudą?
Serce me gardząc prawdą przed pozorem klęknie.
Czyś jest obojętnością, głupotą czy nudą,
Maską czy sztychem, witaj! Wielbię cię w twym pięknie."

Charles Baudelaire

Uwiebiam ten wiersz...
I uwazma ze Baudelaire wcale nie pisze jak jakas zdesperowana 14. w ogóle z tego co wiem to dziewczynki DO 13 roku zycia sa takie nawiedzone.
14 jakos nie pasuje mi pod fallen angelsa. w tym wieku człowiek kształtuje już bardziej swoje wzorce - przynajmnije ze mną tak było Wink

Nowopowstały

A ja mam pytanko
Dawno dawno temu, na necie, trafilam na jeden z wierszy Baudelairea
za cholere nie pamiętam tytułu a chodzi za mną już od kilku miesięcy
Był o Bogini lunie, ale to nie jest wiersz "Luna melancholijna".
Pamiętam tylko fragmenty, które nie pomagają mi w wygooglowaniu tego cuda.
fragmenty są następujące Grey_Light_Colorz_PDT_26

:
Księżyc który rządzi się tylko kaprysem …
Zajrzał do łóżka gdy spałeś w kołysce…
… nałożył ci swe kolory …
I od tej pory twoje policzki stały się blade, oczy zielone….
A on tak czule ścisnął Cię za gardło ze na zawsze pozostała w Tobie chęć do płaczu…

Dalej jest już tylko o tęsknocie , za zielonookimi mężczyznami/ kobietami, za kotami leniwie wyciągającymi się na pianinach , za zapachem kadzielnic za nieznanymi wyspami.
Kończy się w momencie kiedy podmiot liryczny Grey_Light_Colorz_PDT_03

leży z kobieta w łóżku i „ jak rozpieszczone dziecko szukam na tobie śladów bogini luny”
Pewnie pokręciłam bo wiersz czytałam bardzo dawno , ale myślę że sens został zachowany

Gdyby komuś coś zaświtało - prosze o znak Grey_Light_Colorz_PDT_03

Zmierzch

to chyba się wybiję, ale lubię, a co! chociaż "lubię" to nieodpowiednie słowo. Baudelaire to obecnie osobowość, którą wyciera sobie twarz masa ludzi (wiadomo, jego utwory przerabia się w liceum). jak zresztą Verlaine. i oczywiście dochodzi cały kult poetów-wyklętych, z naszym Norwidem też (bo element Polski musi być) - swoją drogą, polecam poetów rosyjskich.

ale tak juz ad hoc. aż dziw, ze nikt tu nie podał za przykład Padliny (zależnie od tłumaczenia, polecam Jastruna). radzę poszukać. co jak co, ale jest to świetny przykład tego, jak cudownie stylistycznty utwór można napisać o truchle dziewki. no nic... tytułami można rzucać na prawo i lewo. chociażby na uwage zasługuje Albatros, z motywem poety-ptaka (czyż nie to samo pisał Horacy, a potem Kochanowski?). z takich sztandarowych? to polecam uwadzę Spleeny baudelaire'owskie.

może i racji nie mam, ale cięzko oceniach poezję, czytając ją raz, ze w przekładzie (proponuję załapać sie kiedys na odczyt francuski), dwa, bez znajomości epoki, trzy, bez znajomości zycia twórcy. ale to tylko moja opinia. a Kwiaty Zła oczywiście mam. 2 wydania.

+NecromanTesss+

Baudelaire'a cenię bardzo wysoko i to mój ulubiony poeta (swoją drogą, wyrażenie "ulubiony poeta", brzmi jak ze "złotych myśli" gimnazjalistki). do moich faworytów, oprócz urzekająco turpistycznej "Padliny" (koniecznie przeczytajcie obydwa tłumaczenia, jedno jest chyba Jastruna, a drugie albo Międzyrzeckiego, albo Szymborskiej, to najbardziej znani "translatorzy" Mistrza B., choć mogę się mylić). Przepiękny jest cykl "Śmierć (...)" (kochanków, artystów, etc.), świetny jest wiersz "Paryż", erotyki, "Błogosławieństwo" (mój ulubiony... ech, co za słowo Razz

), generalnie nawet bym sobie nie przypomniała wszystkich perełek. Baudelaire osiągnął rzadkie mistrzostwo miedzy klasyczną jeszcze formą a już współczesną jak na jego czasy treścią i stylistyką. Równie ciekawa jest jego proza poetycka, niestety, bardzo trudna do zdobycia ("Małe poematy prozą" mam tu na myśli). Ciekawy uwagi jest u Baudelaire'a erotyzm: mimo brutalizmu niezwykle romantyczny, a czasem frywolny (choćby utwór "Do Kreolki"), interesujące nawiązania do kultury i sztuki ("Odjazd na Cyterę", "Ewy").

Takiego stężenia mroku, zgnilizny i patosu w sposób, jaki nie razi, nie osiągnie chyba juz żadny wierszokleta domowy Wink

Zmierzch

zajrzyj na allegro.